deur Annelise

Die seun sit hoog op die duin, oënskynlik om na die fantastiese uitsig te kyk. Van ver af lyk hy so vyftien/sestien jaar oud. Sy bruin kuif hang oor sy oë en sy arms hang slap oor sy opgetrekte knieë. Sy voete is effens uitmekaar in die sagte duin geplant. Dit is duidelik dat hy nie dink enigiemand op die strand sal belangstel om hom dop te hou nie.

Sy een hand verdwyn nou onder die handoek wat om sy middel gevou is. Onder die rand van my sonhoed is my oë gekamoefleer. Hy weet nie dat iemand hom sien nie. Ek sien hoe hy bietjie vroetel, seker aan die toutjie wat sy broek vasmaak, voordat sy hand nog bietjie dieper onder die handoek verdwyn. Hy is te ver om te sien of sy oë oop of toe is, maar nie ver genoeg dat ek nie die ritmiese beweging van sy hand kan sien nie.

Ek weet dat ek nie moet kyk nie. Dit is sy private oomblik al het hy gekies om dit hoog bo almal in die openbaar te doen. Hoe voel dit om ʼn man te wees? Is die drang van die hormone so sterk dat jy nie meer kan wag nie? Hy is weerloos en mooi terwyl hy met homself verkeer en ek kyk, want, want … ek weet nie hoekom nie. Ek kan niks behalwe sy bewegende arm sien nie en ek kan nie wegkyk nie.

Van hier onder af kan ek sien hoe die seun op die duin se kop effens vooroor sak, sy voete trap dieper in die duin sodat klein stroompies los sand ondertoe begin hardloop. Sy hand is nou stil. Vir ʼn oomblik sit hy so kop onderstebo. Dan haal hy sy hand stadig onder die handoek uit. Hy staan op en draai die handoek stywer om sy middel. Hy begin met die duin afstap. Ek laat my kop op my arms sak wanneer hy naderkom en volg sy voetspore aan die vibrasie in die sand totdat hy verby is. Wanneer ek omrol lê sy handoek reeds in ʼn bondel op die strand. Hy is in die water – sy saad meng met die van die seesterre en Spaanse Dansers. En ek ken sy geheim. Hy is deel van die groot liefdesdaad.