Tropiese Geheime

deur Belt Botha

Vir die soveelste keer gooi sy water oor haarself uit, maar die hitte bly kleef – aan haar dun wit rokkie, haar onderklere en aan haar lyf. Sy is kwaad. Kwaad omdat hy haar na hierdie donker, afgesonderde plek gebring het. Kwaad omdat hy sedert hulle aankoms nog nie aan haar geraak of meer as tien woorde met haar gepraat het nie.
Kwaad omdat sy veertig is, en sy haar beste jare op ‘n lewe saam met hom vermors het. En kwaad omdat die son al weer besig is om te sak en hy nog nie hier is nie. Read more “Tropiese Geheime” →

Die Troue

deur Uther Pendragon

“Ek sal oukei wees Sus … gaan, gaan, Ma wag al vir jou,” sê sy terwyl sy die laaste oorbel se pennetjie deur haar oorlob steek.

“Onthou jy moet nog vir Pieta bel … en moenie jou handruiker vergeet nie …” sê die
jonger meisie by die kamerdeur.

“GAAN Sussie! Ek is oukei – ek is amper klaar anyway – nog net die rok en skoene en dan is ek klaar. Oom Johnny sal eers oor ‘n halfuur hier wees om my te kom oplaai en dan is julle mos al lankal terug – maar net as jy NOU ry!”

Die meisie trek die deur vinnig agter haar toe.

Read more “Die Troue” →

Skipbreukelinge

deur Uther Pendragon

“Heeeelp, heeeelp!” kom die gegil van ‘n vrou oor die gedruis van die branders.

“Haloooo, help my! Is iemand daaaar?” kerm die stem.

Die gille dring tot die benewelde man deur en sy oë flikker oop. Hy kom half-regop en stut homself op sy elmboog en kyk verward om hom heen. Reën kletter hard op hom neer en die golwe spoel oor sy lyf waar hy op die strand lê. Sy mond en neus is vol sand, sy gesig is vol nat sand, sy een oor is vol sand. Sand kom nou in sy oë. Hy lig sy reuse lyf op en strompel in die water in om sy oë en mond en neus en hare
uit te spoel. Die gegil dryf op die windvlae en gedruis van die reën na hom toe: “Halooo, halooo….
is iemand daar?”

Read more “Skipbreukelinge” →

Lusweer: Bevrugting 2040

deur Uther Pendragon

“Jis jy lyk seksie vanaand…”

Giggelend: “Jy ook”

“Nie sommer elke dag seksie nie – jou tiete lyk vir my groter as gewoonlik”

“Dink jy so?”

Read more “Lusweer: Bevrugting 2040” →

Om die kampvuur

deur Jan Pielewiet

Ons sit in’n kring om die kampvuur, ek (36 jarige vrygesel), Koos (my 33 jarige broer), Michelle (my 33 jarige broer se 32 jarige vriendin) en Katinka (my 33 jarige broer se 32 jarige vriendin se 28 jarige vriendin). Die droeë kameeldoringstompies brand met helder geel-oranje vlamme wat uitbundig dans in die lug en allerhande vorms en patrone maak. Ons probeer vir mekaar verduidelik wat ons in die vlamme kan sien, amper soos toe ons klein was en na die wolke gekyk het. Al probleem is dat die vlamme so vinnig van patroon verander dat slegs jy die beeld kan sien vir ‘n breukdeel van ‘n sekonde en die res moet maar jou woord aanvaar daarvoor. Read more “Om die kampvuur” →

Oom, oom en oom

deur Geriatrix

Kom die onvermydelike dag dat ek voor die dokter se lessenaar sit en hy my reguit aankyk.

“Ons weet albei al lank dat hierdie dag sou kom, ons het dit so lank as moontlik uitgestel, maar nou kan
ons nie meer nie. Die behandeling maak geen verskil meer nie; ons kan die simptome behandel en probeer om die tempo te verlaag waarteen die gewas versprei maar dit is al opsie. Al manier waarop ons dit kan doen, is om die voedingsbron te verwyder. Daar is mooi woorde hiervoor, maar in gewone Afrikaans sê ons – ons moet die testikels veryder. Dan sit die gewas sonder die testeroon wat hom voed en dit vertraag die proses, maar kan dit ongelukig nie omkeer nie. Is dit in orde so?” Read more “Oom, oom en oom” →

Die Verlore Stad

deur Uther Pendragon

“Nee, nie daar nie, DAAR!”

Die sigaret-geel vinger beduie vaagweg in die rigting van die boekrak regs agter my.

Verward soek ek rond en sien toe die gaping tussen Bingham se Lost City of the Incas en MacQuarrie se The Last Days of the Incas. Ek druk haastig die boek History of the Inca Realm in die gaping in.

“Dan moet jy die artikels vir my alfabeties in daardie lêers rangskik,” beduie hy na die rakke langs sy werkstafel aan die een kant van sy kantoor.

“Watter artikels professor?” vra ek vinnig.

Sy wenkbroue knoop tussen sy oë wat nou van irritasie nog verder bo sy brilletjie uitpeul. “Daardies! Jou ss …” wys hy met sy geel vinger na die hoop wat op die vloer langs sy lessenaar lê terwyl hy sy lippe toeknyp.

Ek kon sweer hy wou “stupid” of “stommerik” of “stront” of iets soos dit sê, maar ek dink die hele polemiek met die vorige studente-assistent wat hom by Menslike Hulpbronne vir “emosionele mishandeling” gaan aankla het, het so ‘n bietjie water op sy kole gegooi.

Hy neem sy leertassie in sy hand en beveel: “Sluit die deur agter jou toe wanneer jy klaar is en gee dit vir die sekretaresse voor jy gaan!”

By die deur draai hy om en sê: “Los my goed uit, gehoor?!” Hy loop drie treë die gang af en draai om.

“Wat sê jy is jou naam?”

“Kevin Botha, professor.”

“Ok, Kevin Botha, los my goed uit!” En daarmee draai hy om en stap verder.

Fokkit, dink ek by myself, wat ‘n karakter! Ek gaan maak die vensters oop om die suur stank van die sigaretrook te probeer verdun. Die suurknol steur homself duidelik nie aan die universiteitsreëls, landsreëls of enige reëls nie – hy doen net wat hy fokken wil! En natuurlik duld die universiteit hom – solank hy publikasies inbring sal die universiteit hom en sy nonsens verduur en as ‘n studente-assistent kla, sal hulle haar net na ‘n ander pos verskuif terwyl hulle hom liggies vermaan.

Na twee ure is ek deur meeste van die artikels – almal gaan oor legendariese antieke stede – die Verlore Stad Z in die Amasone, Ur in Irak, Eldorado in Kolombië, Timgad in Algerië. Ek mag miskien net ‘n Argeologie Honneursstudent wees, maar ek kan maklik die patroon hier sien – die mensdom het van al hierdie stede deur legendes te wete gekom, maar sommige soos Ur en Karakorum en Dvaraka was wel uiteindelik deur obsessiewe speurwerk en navorsing deur argeoloë ontdek.

Uiteindelik is ek klaar en die hool van ‘n kantoor lyk so bietjie netjieser, maar nie veel nie – daar is nou ‘n kol op die deurtrapte tapyt wat nou minder stowwerig as die res van die tapyt lyk. Fok, het hierdie ou nog nie van elektroniese artikels gehoor nie? Ek kyk na die rekenaar op die oorvol lessenaar, maar kan die sleutelbord skaars onder die boeke en papiere sien. Duidelik was die rekenaar aan hom gegee, maar ek glo nie hy weet eens waar om dit aan te skakel nie. Ek maak die vensters toe. Daar is nog ‘n paar minute voor die departement sluit en ek gebruik die tyd om rond te kyk na al die kak wat die ou versamel het – dis net stuff waar jy kyk – skedels, beeldjies, werktuie, potte, teëltjies en nog baie meer. Ek is seker dat hy nie permitte vir enigiets in sy kantoor het nie.

En dan sien ek dit – langs die mikroskoop op sy werkstafel is daar ‘n liggeel steen in ‘n boksie met watte. Ek kan sweer dis barnsteen – of amber soos wat meeste mense dit noem. En dit het soms insekte in sommige van stene en die insekte daarin is miljoene jare oud! Outomaties reik ek na die geel deursigtige steen en … ek voel met koue skok deur my ruggraat hoe dit onder my vingers verkrummel. O fok! Ek is nou so diep in die kak, dat ek vir die res van my loopbaan by die universiteit nie hieruit sal kan swem nie! Koue sweet slaan oor my uit en ek voel duiselig. ‘n Moderne stuk gepoleerde barnsteen van daardie grootte sal derduisende Rande werd wees en as dit ‘n antieke juweel is, wat dit waarskynlik is, sal dit onbetaalbaar duur wees. Toe ek my asem teruggekry het, stap ek stadig, maar vasberade na die deur toe en sluit dit agter my toe. My stem is hees toe ek sê: “Hier is professor Vinck se sleutel tannie, goeiedag”. Op pad koshuis toe weeg ek op wat die maklikste sal wees – selfmoord of dros. Uiteindelik besluit ek dat ek te bang is vir die een en te min geld het vir die ander. Die enigste raad is maar om die volgende dag met die sak patats vorendag te kom.

* * *

Ek klop versigtig aan die deur en vra: “Professor Vinck, kan ek maar inkom?”

Hy kyk op van sy lessenaar en sy padda-oë peul na my. Sy gesig lyk net bedonderd, maar nie anders as gewoonlik nie.

“Ja, wat wil jy hê? Dis nog nie Donderdag nie!”

“Ek het iets om te sê, Professor.” Ek voel hoe my keel toetrek en my hande sweterig raak.

“Ja, wat is dit? Ek is besig – moenie my tyd mors nie!”

“Die barnsteen … ek het … ek het daaraan gevat …” pers ek dit tussen my lippe uit.

“Nee! Regtig? En toe?” roep hy uit.

“Dit het gebreek …” hyg ek uit en begin skud. Dit voel asof ek wil huil of iets.

“Wahahahaha!” bars die ou drol uit! “Wahahahaha … hahahahaha … whahahahahahihihihihihi!” lag hy tot die trane begin loop.

Ek kyk geskok en verbaas na die ou man wat al hoe rooier en rooier in die gesig word terwyl die trane by sy wange afstroom. Ek is naderhand bekommerd dat hy ‘n hartaanval gaan kry soos hy aangaan.

“Ek het jou uitgevang!” hyg hy tussen die lagbuie deur. “Jy moes jou gesig gesien het!” En daar begin hy van voor af lag. “Ek het vir jou ‘n strik gestel en jy het soos ‘n muis daarin geval! ‘Los my goed uit, meneer Botha!’ Maar jy luister natuurlik toe nie! Whahahahaha!”

Hy haal diep asem om homself te kalmeer en kyk my dan vierkant in die oë en vra: “Wat sal jy sê as ek jou uitnooi om saam met my op ‘n ekspedisie te gaan?”

Hy kan die verwarring op my gesig sien. Eers dog ek dat ek voor ‘n vuurpeloton tereggestel gaan word en nou word die geleentheid van ‘n leeftyd vir my aangebied!

“Ek soek ‘n jong man wat meer entoesiasme as breins en oorlewingsin het om my op my ekspedisie te vergesel. Is jy daardie jong man?”

“Ja, professor!” antwoord ek dadelik. Van kleins af was dit my droom om opgrawings te doen en goeters te ontdek.

“Waarheen gaan ons professor?” vra ek en die ou begin weer lag.

“Ek kan sien dat ek die regte keuse gemaak het – eers “ja” en dan “waarheen?!” Ek is seker as ek ‘hel toe’ gesê het, sou jy ook ingestem het!”

Ek voel ‘n blos van skaamte teen my nek opsprei.

“Maak die deur toe!” beveel hy en steek ‘n sigaret op.

Uit ‘n blou wolk praat hy: “Het jy al van die verlore stad Themiskira gehoor?”

“Nee professor. Is dit Grieks?”

“Slim seun,” antwoord Vinck. “Ja dit is vanuit die Griekse literatuur …”

“Plato, Homerus of Herodotus, professor?”

“Ja en Strabo,” antwoord Vinck met ‘n glimlag op sy gesig. “Daar is inderdaad ‘n stad met die naam Themiskira in Anatolië in Turkye en dit het tot dusver almal om die bos gelei, want dis nie die oorspronklike Temiskira van 2500 jaar gelede nie.”

“Waar was die oorspronkike Themiskira dan, Professor?”

Hy rol ‘n kaart van die Midde Ooste en omstreke oop en druk met sy geel vinger na ‘n klein meer noord van die Swart See en antwoord verbete: “Volgens Plato was die stad Themiskira op die uithoek van die wêreld en die Grieke sou nooit gedink het dat die “uithoek van die wêreld” in die middel van die Persiese Ryk was nie!” Met dit tik hy hard en ongeduldig sy geel vinger op Turkye.

“Maar waar gaan ons dan heen, professor?” vra ek nou eers nuuskierig.

Hy beduie na die bergreeks en woude oos van die Swart See en antwoord: “Na die Kaukasus Berge in Georgië, jonge man – pak maar wintersklere in al is dit teoreties gesproke somer daar wanneer ons daar aankom.”

* * *

Alles was wonderlik tot in Istanbul, maar van daar af het dinge stadigaan begin uitmekaarval. Die reis per bus en trein deur die noorde van Turkye tot in Tbilisi was seker ook maar oukei, maar Vinck en sy Turkse kollega Professor Erdogan wat ons tot daar vergesel het, het algaande meer en meer stry gekry. Ek kon tussen die gesprekke aflei dat befondsing en krediet vir die ontdekking twee kwessies was waaroor hulle heftige meningsverskille gehad het. Uiteindelik het ons per bus van Tbilisi na Zugdidi naby die grens van die Republiek van Abkhasië gereis waar ons ‘n Russiese argeoloog/etnoloog sou ontmoet. In Zugdidi verlaat Erdogan ons na die laaste onderonsie met Vinck.

Die Rus het ons joviaal en glimlaggend in die kafee in die dorp ontmoet, maar vinnig tot die punt gekom – hy soek geld. En die oorspronklike bedrag waarop hulle ooreengekom het was nou skielik nie meer genoeg nie. En dit moet dadelik betaal word. Dit was duidelik dat hierdie man geen akademikus was nie, maar eerder ‘n smokkelaar of rampokker en hoe meer Vinck stry en probeer onderhandel hoe aggressiewer word die Rus. Uitendelik is ons uitmekaar toe Vinck die Rus oortuig het dat hy vir die oordrag van fondse sal reël. Toe ons by die hotel se voordeur instap, gryp Vinck my skielik aan die bo-arm vas en sleep my agter hom aan, reguit deur die voorportaal en by die agterdeur uit.

“Ons is in die moeilikheid, jonge man,” hyg hy toe ons in die stegie agter die hotel staan: “Die Rus het ons sekerlik tot by die hotel gevolg en hou dit waarskynlik dop.”

“Wat gaan aan, professor?” vra ek verward.

“Ek glo nie dat daar vervoer na die Kaukasus Berge is soos wat ek gereël het nie – hierdie is net ‘n skelmstreek om ons te beroof en dalk nog ons op die koop toe ook dood te maak sodat ons nie die outoriteite kan verwittig van wat aangaan nie,” antwoord hy.

Danksy ‘n wilde taxirit, ‘n Engels/Turkse woordeboek en Google bevind ons onsself uiteindelik op ‘n bus na Mestia – een van die mees afgeleë dorpies diep in die berge van Georgië. Volgens Vinck is die dorpie geleë naby ‘n gebied waaroor die sentrale regering van Georgië bykans geen beheer het nie – die Racha-Lechkhumi en Kvemo Svaneti gebied. Hierdie ylbevolkte streek is naby aan die woud in Lentekhi waar die nuwe argeologiese fonds gemaak is. Danksy een van die weinige inwoners in Mestia wat ‘n bietjie Engels kan praat, kry ons iemand wat bereid is om vir ‘n honderd Amerikaanse dollars ons tot by ons volgende bestemming – die dorpie Bogreshi – te neem. Die rit is stadig en stamperig en erg ongemaklik omdat ons al drie voor langs mekaar ingedruk is. Niemand wou agter in die smettige bak, wat van bokmis stink, sit nie.

Terwyl ons al langs die grondpaadjie, wat tussen die dennewoude deurkronkel, ry gesels ek ernstig met Vinck.

“Watter tipe mense is dit wat hier bly professor – hulle lyk nie meer Turks vir my nie.”

“Nee hulle is van Antieke herkoms – hulle is die nasate van die Ottomaanse Turke en die Antieke Grieke voor hulle en dan ook Mongoolse Steppebewoners,” sê hy met ‘n vonkel in sy oog. Hier is nog gemeenskappe in die berge wat ‘n Griekse dialek praat wat sterk aan Antieke Grieks herinner. Hulle taal het waarskynlik amper niks oor die laaste 2000 jaar verander nie!”

“Maar hoekom dink u dat hierdie argeologiese fonds moontlik Themiskira kan wees, professor?” Ek het al lankal my bedenkinge begin kry of die oukêrel al sy varkies op hok het.

“Daar word vertel dat die mense van Themiskira oorspronklik van die Russiese steppe kom – wat in die Antieke Griekse literatuur as Scythië bekend staan. Hulle was ooswaarts van hul vesting langs die See van Azov gedryf – en wat is oos van die See van Azov? Die Kaukasus Berge natuurlik!”

“Maar hoekom het niemand dit voorheen gevind nie, professor?”

“Hierdie godverlate deel van die aardbol is ylbewoond en was op die periferie van soveel konflikte dat niemand lank genoeg daar kon regeer om aandag aan die fyner dingetjies van beskawing soos argeologie, musiek of kuns te gee nie. Dit is waarskynlik die rede hoekom hierdie gemeenskappies nog hulle oorspronklike tale en kultuur kon handhaaf en nie by die groter wêreldgemeenskappe ingeskakel het nie. Argeologiese opgrawings was maar sporadies oor die laaste eeu in hierdie gebied gedoen.”

Vinck beduie deur die venster: ”Hou ingedagte dat hierdie wêreld bergagtig en bewoud is en bitter koud in die winter is en ver van die beskawing is – niemand hou regtig daarvan om onder sulke omstandighede opgrawings …”

Al wat ek onthou was die slag en toe sak die donkerte oor my. Ek weet nie hoe lank ek uit was nie, maar toe ek wakker word kom ek agter dat ek en die professor op ‘n hoop oor die paneelbord lê en links van my is die bestuurder stil en koud met die stuurwiel diep in sy borskas opgedruk. Ek het op my voete gekom en die professor halfpad opgetrek. Die diep kreun het my laat verstaan dat hy nie dood is nie. Ek kon geen snye of breuke op een van ons twee sien nie. Die neus van die vragmotor was halfpad in ‘n slaggat in die pad ingestort. Ek het die voorruit uitgeskop en ons twee daar uitgekry. Met die uitklim merk ek dat dit nie ‘n slaggat is nie maar ‘n reghoekige gat wat oor die een deel van die pad gegrawe is en met ‘n vaal seil bedek was.

“Professor, ek dink ons is in die kak – ons moet hier wegkom,” sê ek en my dringende stemtoon laat die ou gehoor gee. “Hierdie kant toe professor – hier is ‘n paadjie deur die woud. Ek dink ons moet van die pad af wegkom!” roep ek agter my aan terwyl ek die weg deur die boomstamme in die donkerte probeer vind.

Ek kom tot stilstand toe ek nie meer die ou man se gehyg agter my hoor nie. Rooi in die gesig en swetend kom hy tussen die bome van ‘n ent af nader. Net toe hy by my kom en ons verder wil stap hoor ek ‘n suis en iets aan my kuit ruk en my been gee onder my mee. Met skok sien ek ‘n pyl regdeur my kuit steek. Die adrenalien skiet deur my lyf en ek spartel om op te staan om weg te kom toe ‘n tweede pyl my deur die ander kuit tref. Bo my sien ek die professor verward in die donkerte van die woud rondkyk om te sien waar die pyle vandaan kom.

“Lê net stil, lê stil!” beveel hy my.

Ek gaan nêrens heen nie, want my bene wil nie werk nie, dink ek by myself en dit voel of ek wil opgooi terwyl die bloed teen my bene afstroom. Ek hoor stemme nader kom net voor ek my bewussyn verloor. Die res is soos ‘n donker droom met my lyf wat heen-en-weer swaai en ek hoor stemme wat in ‘n vreemde taal praat. Toe ek wakker word lê ek uitgestrek op my rug op die vloer van ‘n hut. Ek is kaal! Ek probeer beweeg, maar ek kom agter dat my hande bo my kop en my enkels vasgebind is. Ek draai my kop en ek sien die professor langs my ook kaal, en nes ek, vasgebind lê. Ek kan nie sien wat bo my kop aangaan nie, maar ons enkels is met toue aan ringe aan die muur vasgebind. Ek sien dat my onderbene verbind is.

“Wat gaan aan professor, waar is ons?” vra ek, maar die ou man is bewusteloos.

Mettertyd word dit donker en ek raak aan die slaap. Die gevoel van ‘n bakkie by my mond maak my wakker en ek drink dankbaar die koel water daarin wat die persoon vir my hou. Dan snak ek na my asem toe die koue nat lap op my lyf neerplas. Dan begin die seperige lap heen en weer oor my lyf te beweeg – iemand is besig om my te was! Ek lig my kop om te sien wie dit is, maar ek kan net ‘n swart gedaante in die donker sien. Nog so ‘n gedaante is langs my met die professor doenig wat in sy beswyming mymer. Die sensuele bewegings oor my lyf laat my glo dat dit ‘n vrou is wat my was. Sy mis nie ‘n plekkie nie, en so ongewoond as wat ek daaraan is om so intiem deur ‘n vrou behandel te word, so prikkelend is dit en kort voor lank tier my ereksie dik en penregop sonder dat ek iets daaraan kan doen.

“Dankie, thank you, sorrie …” prewel ek vrek van die skaamte, maar die volgende oomblik word my stem gesmoor deur ‘n lyf wat oor my gesig hurk. Die walm tref my – ek my gedagtes spring terug na Bettie en die joolplaas ‘n eeu gelede …

Dye hou my kop in plek en dan smeer slymnat warm vleislobbe oor my mond. Die stank is oorweldigend. Dit verwar my heeltemal … en dan skielik besef ek wat aangaan en dit voel of al my bloed na my kloppende piel pomp. Ek hoor vaagweg vrouestemme, maar dit word gedoof deur die dye weerskante van my kop en die volgende oomblik voel ek ‘n tweede persoon oor my dye hurk en dan die ongelooflike heerlike warm nat gevoel wat my piel omring. Dis ‘n vrou wat op my sit en wat stadig op-en-af met my piel in haar poes beweeg! Ek hyg na my asem teen die poeslippe wat nou al harder en dringerder oor my mond en stoppelken vryf. My gesig is nou al nat van haar slym. Die ander vrou wip al hoe vinniger op-en-af op my piel en die volgende oomblik skok my orgasme deur my lyf en ek spuit en spuit my sperms diep in haar in. Die vrouens hou egter elk aan om my te ry tot ek voel hoe die een en dan die ander se bewegings rukkerig word en verlangsaam. Hulle staan van my op en los my daar met my gesig en skoot nat van hulle sekresies. Die aangename hitte word eers koud en dan droog op my lyf.

Later in die nag kry ons weer vroue-besoekers. Hierdie keer gaan sit daar een op my piel en die ander een op die professor. Ek was verbaas dat ek so gou na die vorige keer weer so styf kon word, maar ek was nog meer verbaas om te sien dat die oukêrel ook sy ruiter kon plesier. Voor hulle vertrek gooi hulle grof-geweefde komberse oor ons lywe. Die professor raak gou aan die slaap – weens uitputting of beserings weet ek nie.

Dis nog sterk skemer toe stemme my wakker maak. Tussen my ooglede sien ek drie figure die hut instap. Elkeen is in ‘n kombers teen die koue toegewikkel. Die een dra ‘n groot hamer met ‘n lang steel. Twee figure hurk langs Vinck en druk sy bene by sy knieë op die vloer neer. Die hamer flits vir ‘n oomblik in ‘n boog deur die lug en kom met ‘n sieklike klapgeluid op Vinck se een skeenbeen neer. Sy gil eggo deur die hut. Dieselfde lot tref die ander been ook. Daar kom net ‘n hyggeluid uit sy keel terwyl sy voete skeef op die vloer weerskante van sy bene neerflop.

Ek lê vreesbevange op die vloer, te bang om te roer of te skree. Dan wend die figure hul na my, weereens word die ritueel herhaal, maar hierdie keer sit die een die hamer neer en gryp my voet vas. Ek voel die eerste prik net bo my hakskeen en dan ‘n verblindende pyn toe die dolk my achilles tendon afsny. Dieselfde lot tref die tendon van die ander voet. Ek gil van die pyn en die krampe van my kuitspiere wat nou in bondels in my kuite kramp.

Mettertyd bedaar die golwe pyn wat deur my krampende onderbene spoel. Ek lig my kop op om die skade te aanskou. Tot my verbasing is daar min bloed te sien. Ek word oorval deur angs en ‘n drang om te ontsnap. Ek draai my kop na links en sien in die oggendgloor ‘n groot piazza langs die hut, maar daar is nie ‘n siel in sig nie. Die gedagtes maal deur my kop: Wat gaan aan? Wat wil hierdie mense met ons doen? Wie is hierdie mense?

Ek hoor Vinck langs my kerm.

“Professor, kan u my hoor?”

In ‘n delirium hyg Vinck: “Hulle hou van jou – hulle sal jou nog vir ‘n ruk lewendig hou!”

“Wie is hierdie mense, professor?”

“Die A-mazos … ek was toe altyd reg,” mompel hy en met ‘n vreemde glimlag op sy gesig verloor hy weer sy bewussyn.

Ek word wakker met die geluid van ‘n groot gedruis buite en ‘n helder vrouestem wat bevele uitroep.

Ek lig my kop op en kan in die piazza ‘n bataljon soldate sien. As dit nie vir die pyn was nie sou ek kon sweer dis ‘n droom. Dit lyk soos ‘n weermag van duisende jare gelede. Hulle staan met hul rue na my en ek kan sien hoe die son op hul lang swart hare en die bultende spiere op hul kaal bruingebrande bolywe en op die brons arm- en beenskerms blink. Hulle het net kort leerrompe en sandale aan en elkeen het ‘n swaard wat links van die gordel afhang en ‘n koker met pyle wat aan die regterkant afhang. Elkeen het ‘n boog in die regterhand.

‘n Bevel laat die hele bataljon soos een na regs draai en ek sien die rye op rye vrouekrygers nou in profiel. En so ver ek kan sien het elk van die honderde vrouens slegs ‘n linkerbors en ‘n skend waar die regterkantste een was.

Ons het Themiskira gevind.

* Detail uit Amazonomachia deur Peter Paul Rubens (1615)

Kuber

deur Uther Pendragon

Hunglikeahorse: Fokkit jy is seksie

Blonde Angel: Ag nie rerig nie

Hunglikeahorse: Nee jirre – daai tiete en boude van jou wat so by jou bikini uitsteek is amazing – jy is baie meer seksie as al die ander meisies op die website!

Blonde Angel: Dink jy so?

Hunglikeahorse: Wys my jou nippels – het jy fotos van jou nippels?

Blonde Angel: Ja ek het en nee ek gaan nie

Hunglikeahorse: Jy is ‘n regte cocktease weet jy dit?

Blonde Angel: Nee ek is nie en dis vieslik van jou om so te sê

Hunglikeahorse: Hoe oud is jy?

Blonde Angel: 20

Hunglikeahorse: Jy lyk jonger as dit op van jou fotos

Blonde Angel: Sommige van hulle was geneem toe ek jonger was

Hunglikeahorse: Jy is baie seksie en jy draai my erg baie aan

Blonde Angel: Hoe baie?

Hunglikeahorse: Fokken baie – wil jy sien hoe baie?

Blonde Angel: Ja wys my!

Hunglikeahorse: Wat dink jy daarvan?  Ek is besig om met jou fotos af te tos…

Blonde Angel: Wow!  Dis huuuge!  Geen wonder jy noem jouself Hung like a horse nie!

Hunglikeahorse: Ek wil my dik piel in jou poes druk!

Blonde Angel: Ek weet nie of ek daai groot piel van jou te kan hanteer nie!

Hunglikeahorse: Ek sal gentle wees

Blonde Angel: Dit gaan fokken seer wees wanneer jy my stywe poesie met daai dik perdepiel oopnaai!  Ek het nog nooit so ‘n groot meneer in my gehad nie!

Hunglikeahorse: Dit sal fokken lekker wees om jou stywe kont oop te fok!

Blonde Angel: hmmmm…. ek dink ook so!

Hunglikeahorse: Ek wil jou ook in die hol naai!

Blonde Angel: Neeeee!  Niemand het my al in die hol genaai nie!  Eeeuw!

Hunglikeahorse: Dit sal fokken lekker wees!

Blonde Angel: Wat van die poef?  Sal dit jou nie afsit nie?

Hunglikeahorse: Fok nee!

Blonde Angel:  Dit draai my aan dat jy so jags is vir my.

Hunglikeahorse: Ek moet net my piel in jou kry!

Blonde Angel: hmmmm…. ek soek jou piel in my maar ek is bang daarvoor in my hol!

Hunglikeahorse: Ek is seker jou holletjie is lekker styf!

Blonde Angel: Natuurlik is dit lekker styf!  Sies – jy is maar lekker varkerig!

Hunglikeahorse: Sal jy skree as ek jou in die hol naai?

Blonde Angel:  Natuurlik sal ek, maar dalk ook van lekkerte

Hunglikeahorse: Fokkit! Jy maak my mal!

Blonde Angel:  hmmmm ek hou van mal mans wat my naai omdat hulle so jags is!

Hunglikeahorse: Ek wil ook sien hoe daai mooi mond van jou om my dik pielkop sluit en jy my afsuig!

Blonde Angel: Ek het dit ook nog nooit gedoen nie…  ek wonder hoe proe jy?

Hunglikeahorse: ? soos boerewors!

Blonde Angel: nam-nam ek wil dit suig tot jou sous in my keel afspuit!  Maar dan moet jy ook my poesie eet!

Hunglikeahorse: Ek sal maar ek wil eers sien hoe dit lyk!

Blonde Angel: Ek is te skaam.

Hunglikeahorse: Ek kan ook gentle wees

Blonde Angel: Dan sal ek dit like as jy my poesie eet!  Eet jy baie poesie?

Hunglikeahorse: Ja!  Wys my jou poes!

Blonde Angel: Wat dink jy daarvan?

Hunglikeahorse: Fokkit!  Dit lyk seksie!

Blonde Angel: ? ek is bly jy hou daarvan!  Tos jy nou?

Hunglikeahorse: Jaaa!  Wys my hoe dit lyk as jy jou poeslippe uitmekaar trek

Blonde Angel: OK, wag net ‘n bietjie

Hunglikeahorse: Maak gou!  Ek wil dit sien voor ek kom

Blonde Angel: Hierso!  Ek speel ook met my poesie…

Hunglikeahorse: fok ek is so jags vir daai rooi oop nat fokken poes van jou!

Blonde Angel:  Ek wil jou hol ook lek terwyl ek jou draad trek!  Sal jy daarvan hou?

Hunglikeahorse: harig  jy sal nie daarvan hou nie

Blonde Angel:  Ek wil my tong in jou harige hol druk

Hunglikeahorse: ekkom

Blonde Angel: Wys my!

Hunglikeahorse: Fok daar is cum orals oor die plek!  Ek het gespuit en gespuit!

Blonde Angel: Fok, dis baie cum …. hmmm ek wil nou jou cum van daai dik piel en balle van jou aflek – elke druppel daarvan!

Hunglikeahorse: Het jy ook gekom?

Blonde Angel: Ja erg!  My poesie was aan die brand! Lol!

Hunglikeahorse: Wat is jou regte naam?  Ek is Shaun.  Mens spel dit so.

Blonde Angel: Ek is Angel – genuine!

Hunglikeahorse: Waar bly jy?

Blonde Angel: Nee ek gaan jou nie sê nie

Hunglikeahorse: Jissis – jy speel hard to get!

Blonde Angel: ‘n Meisie moet na haarself kyk!  Ek is nie ‘n stoutgat nie.

Hunglikeahorse: Maar sê my – wat het van die moesie op jou maag geword?

Blonde Angel: Wat bedoel jy?

Hunglikeahorse: Op jou bikinifotos is daar nie ‘n moesie op jou maag nie maar in jou poesfotos is daar ‘n moesie op jou maag.

Blonde Angel: Ek het dit sjirurgies laat verwyder.

Hunglikeahorse: Ek dog jy het so pas jou poes vir my afgeneem terwyl ons gevry het.

Blonde Angel: Weet jy, dis nou laat.  Ek is moeg en wil gaan slaap.

Hunglikeahorse: Sien ek jou weer more aanlyn?

Blonde Angel: Miskien

* * *

“Net nog enetjie” sê die vet ou man terwyl hy hygend op sy knie op die plaveisel langs die swembad neerkniel.

“Aaag oupa, ek is nou moeg hiervoor – hoeveel fotos wil oupa nog neem?”

“Amper klaar – lig jou been weer op – nog bietjie – punt jou tone na my – ja net so!”

“Ek moet gaan swot Oupa – ek skryf Fisiologie more”

“Hoekom lê jy dan nog so lekker hier langs die swembad en bak jou boude bruin, jou stoutgat?”

“Aaag Oupa!” sê die langbeen blondekop en staan vies op terwyl sy haar handdoek om haar middellyf vasknoop.  “Wat doen oupa in elk geval met al daai fotos van my?”

“Jy weet mos – dis maar ‘n stokperdjie van my om fotos te neem – veral van mooi meisies soos jy!” sê hy met ‘n skalkse laggie terwyl hy die sweet van sy bles afvee.

Opklim, ry en gaan slaap?

deur Wille Will

Daantjie Sonneblom het die Donderdag gebel om te vra of hy Vrydag saam met ons by Oom Potjie kan kom braai. Vreeslik
ordentlik is hy, want die ander ouens en meisies daag sommer net op.

Oom Potjie, Mirna en ek teug alreeds aan ‘n Buffelsfonteintjie-en -Coke by die knetterende vuur toe Daan stilhou. Hy’t sy bynaam gekry omdat hy die eerste boer in ons distrik was wat sonneblom aangeplant het toe ons nog net met mielies en koring geboer het. Met sy lang seningrige lyf kom hy
nadergestap en met sy hoed in die hand kom groet hy ons iedereen.

Oom Potjie het opgespring en vou nog ‘n stoel oop, maar Daan wys hom ‘n handpalm: “Ou swaer, dankie, maar ek wil eerder staan … effense skeet of spierpyn in my heupe.”

Oom Potjie skink dadelik vir hom ‘n dubbel Buffelsfontein met twee blokkies ys en gee dit aan: “Jy moet maar self Coke byvoeg na smaak, Daan.”

“Potjie ek drink maar my brandewyn skoon deesdae,” sê hy.

Oom Potjie het by hom kom staan en die gewone “hoe gaan dit met die boerdery, die familie ensovoorts” verwissel en ek het gekyk of die vuur nog genoeg hout op het en Mirna is in kombuis toe om peusel-goed te gaan haal.

Ons drie het weer genestel in ons stoele en Daan leun gemaklik op een elmboog teen die blouklip waarmee die ‘braai’ gebou is.

“Dis die eerste keer wat Oom Daan kom kuier, waar’s Ta’Fien dan?” vra Mirna.

Daan kom regop en staar ‘n oomblik na die horison. Die doringhout spat met ‘n knal ‘n vonk uit en die vuur val so effens platter.

“Kyk … ek het eintlik bietjie kom raad vra.” Hy kyk ons nou in die oë. “Mirna ek’t nie geweet jy sal hier wees nie, want dis seker ‘n mansding, maar dalk kan jy ook help.”

Oom Potjie gee ‘n kuggie, maar andersins is dit doodstil om die vuur met ons almal se oë op Daan.

“Fien het Jannewarie 50 geword. Die twee seuns is albei op Landboukollege en ons twee boer, maar so saam-saam, alleen op ons plaas.”

Sy oë rus op Mirna en hy gee ‘n verleë laggie: ”Ek gaan baie reguit en intiem vertel so ek hoop nie jy gee om nie?”

Oom Potjie neem sy glas by hom en skink nog ‘n dop: ”Daan soos jy weet is ek en Mirna nou saam al het ons nog nie gekansel nie en ons is mos almal al groot mense.” Hy gee sy sopie aan: “Vertel dat ons kyk of ons kan help.”

“Dankie,” neem Daan die glas en vat ‘n klein teugie. Ek gryp die geleentheid aan en maak die ander se glase bymekaar en skink vir ons almal weer ‘n dop. Na ek die vuur ook weer bietjie gekrap het en ‘n nuwe stomp op gesit het is ons gereed vir Daan se kwelling.

“Nou kyk ek Fien kom al ‘n lang pad saam. Die passie waarmee ons die eerste keer liefde gemaak het het ons oudste seun Erik die wêreld laat sien. Ons het getrou en met dieselfde vuur soveel genaai as wat ons kan, want ons kon net nie genoeg van mekaar se lywe kry nie. Ek het nie ander vrouens voor Fien geken nie en een oggend toe ek sesuur die oggend van die lande af inkom vir brêkfis toe wag Fien vir my by die agterdeur met haar mooi
borste kaal en met net ‘n pêntie aan! ‘n Man is nie ‘n klip nie en toe stoot ek haar sommer net daar op die kombuis tafel.”

(Ek merk onderlangs op dat Mirna ‘n glimlaggie kry en vir Oom Potjie ‘n knypie gee op sy bo-been waar haar hand rus.)

“Enige plek, enige tyd … wanneer die lus ons pak dan naai ons. Maar toe daag die sonneblomme en die tweede knaap, Neil dieselfde tyd op en skielik is daar net nie tyd vir karfoefel nie. Die plaas brei uit, die werkslas word meer en soveel so dat ons net ‘n punt begin maak het om darem Vrydagaande as die week om is bietjie bymekaar te wees in die bed. Maar dan was dit ook maar net opklim, ry en gaan slaap.”

Oom Potjie slaan nou die hetige kole plat en met ‘n oor-die-skouer loer na Mirna beduie hy sy moet die vleisgoed gaan haal. Ek skink vars doppe en roep agterna:”Bring asseblief nog ‘n bottel Buffels ook saam!”

Met elkeen ‘n vars Buffels knus in die vuis staan ons almal om Oom Potjie wanneer hy die tjoppies en wors die eerste keer omdraai met die braaitang.

“Maar Daan dit klink soos die Hemel, wat is dan die probleem?”

Daan rinkel die ysies in sy glas.

“Fien het nou die “mênoupaws” ding begin ervaar en is in dorp toe om by Dr. A.J raad te vra. Hy het allerhande vitamine, pynpille en hormoonpille vir haar voorgeskryf. Die eerste Vrydag na sy die goed begin gebruik het naai ons weer ons gebruiklike Vrydagaand steek, maar na ek geskiet het rol ek van haar af om die alarm te stel vir vieruur, want ek wil ‘n boonste lap grond gaan ploeg op die liewe Saterdag, want die weer het mooi opgesteek toe ons gaan slaap het. Sy het egter my lyf terug na haar toe getrek en gesê: ‘Dit was nie vir my genoeg nie.” Toe sy gryp sy my slap peester en begin hom op en af werk en sê: ‘Soen my weer!’”

“Haar indringende soen het my oorrompel my en ek het gevoel hoe my voël weer wonderbaarlik styf word! Sy hou aan soen en wikkel my daaronder en skielik soen sy al op my nek, dan oor my bors en maag af tot sy skielik my meneer in haar mond indruk. Ek is momentaal geskok, want in al ons jare
saam het sy dit nog nooit gedoen nie, maar die verbystering verander in plesier, want met my plesierstok in haar mond doen sy oneindige lekker dinge. Sy suig en knibbel en stoot hom tot diep agter in haar keel. “F-fien … d-dis baie lekker,” kreun ek.”

“My piel is kliphard en klop in haar mond. ‘Sit hom nou in my in … van agteraf!’ sê sy hard terwyl sy hande-viervoet gaan staan op die bed. Ek voel of ek hallusinasies kry, want ek het gedink net die diere op die plaas doen dit sò. Ek buk op my knieë agter haar en neem my kloppende piel in my hand en stoot hom maar tussen haar boude in (mog hy troffe!) Haar een hand is egter skielik daar en sy druk die groot pers knop in haar nat poes in.”

““Sjoe!” kreun sy. “Stoot nou so hard en diep as wat jy kan en opwaarts, hoor ek.” Ek het begin in- en uitgly en dit was asof ek nou in ‘n ander poesie was en nie haar vrug nie.”

“Op … op … op … dieper .. op … goeie jissus! ” gil sy en haar boude klap teen my lende en ek voel ‘n spiertjie êrens verrek in my heupe. Sy klimaks en haar mooi tiete slaan heen en weer soos ‘n bokser se slaansak. “Aaaaaa … aaa … aaa …” dawer haar orgasme en ek voel my saad ook opstoot in my. Ek pluk my lat uit en skiet sarsie na sarsie sperms uit oor haar rug. Bliksem, dink ek, het ek nog soveel kom in my? Fien val plat op haar maag neer en haar
asem jaag. Ek vryf saggies met my hande my saad in haar rug in … wat de fok het sopas gebeur?””

My eie trul is nou ook stokstyf in my broek en ek sien Mirna se hand is nou bo-oor oom Potjie se broek besig om sy ereksie te knie. Selfs Daan se sening lyf vertoon ‘n groot knop tussen sy bene.

“My probleem is manne … en Mirna.” Hy bloos. ”H-hoe hou ek by Fien? Ek wil haar nie verloor vir ‘n jonger man wat nog kan uithou nie … maar … ek … my …” Hy slaan sy oë af. “Die hormoonpille het haar seker hierdie hernieude seksdrange gegee en ek kla nie, maar my gereedskap wil en kan nie meer styf bly nie of weer styf word na die eerste keer wat ek gekom het nie?”

Mirna staan op en sit haar arm om Daan se middel en treë hom effens weg van ons af. Hulle rue is na Oom Potjie en ek sien hoe sy haar hand laat sak en oor die knop in Daan se broek vrywe.

“Ek en Potjie het ook daai probleem gehad, maar met geduld en oefening en selfs die blou pilletjie kan jy by enige jong man kers vashou. Bring Fien eendag saam en dan gesels julle met my en Potjie privaat.”

My gedagtes gaan terug na die een aand wat ek en sy mekaar se liggame gedeel het … dit was beslis nie “opklim, ry en gaan slaap” nie.

Die Vreemdeling

deur Uther Pendragon

“Moenie dink ek sien jou nie daar in die skaduwee nie!” giggel sy en loer skalks verby die sluier, wat haar gesig half verberg.

Hy glimlag net vir haar en staar haar soepel lyf se ritmiese gang agterna. Hy verorber elke besonderheid van haar jong lyf – die sensuele swaai van haar heupe wat nou baie meer opvallend is en die stadiger tree van die kaal voetjies in die stofpaadjie wat na die put toe loop. Sy kom stadig met die paadjie terug van die put met die kleipot op haar kop. Haar sluier hang nou argeloos op haar skouers. Haar raafswart hare glans in die son. Hy kan sien dat sy dit vanoggend uitgekam het – anders as die vorige dae toe dit woes en wild om haar pragtige gesig gestaan het. Sy doen haar bes om haar blik voor haar in die rigting van die huisies te hou, maar loer-loer so onopsigtelik moonlik na die figuur van die groot man wat steeds in die skadu van die olyfboombos sit. Haar ongeërgde houdingtjie sou meer geloofwaardig gewees het as sy die pot op haar kop regop kon hou, maar regoor die bos moet sy opreik om die pot vas te hou wat begin kantel. Hy sien die water oor haar bruingebrande arm spoel, langs haar oksel af en dan binne-in haar rok oor haar ferm tiet wat nou diktepel teen die lap kleef. Sy stap vasberade nou na haar huisie en ignoreer hom bot terwyl ‘n blos oor haar wange kruip.

* * *

Dis vroegoggend en die koel lenteluggie warrel tussen die huisies deur. Die dorpsmense is al van voordag besig met hul dagtake. In die veld daarnaas is iemand besig om agter sy esels aan te stap met sy ploeg.

“Alweer jy!” sê sy toe sy die deur net ‘n besem in haar hand oopmaak en die vreemdeling op die muurtjie voor die huisie sien sit. Sy vee besonder lank die stof by die voordeur uit sonder om te vorder. Naderhand sit sy die besem teen die muur neer en vra reguit vir hom: “Wat wil jy he? Wie is
jy en waar kom jy vandaan?”

Hy antwoord met ‘n besondere diep stem wat hoendervleis oor haar lyf laat uitslaan: “Ek is ‘n reisiger. Ek reis van dorp na dorp en onderskraag mense. Ek het baie name: sommige noem my Heimdal, ander die Allvater, Bliksemdraer, die Groot Ondersteuner, die Vertrooster – ek het soveel
name as wat menslike behoeftes het. Jy kan jou eie naam vir my kies en ek sal na jou toe kom as jy in nood is. Trouens ek is altyd by jou”.

Sy kyk na die ernstige oë wat stip van onder swaar oogbanke in haar siel inkyk en sy weet dat dit waar is. Sy ken hom eintlik al van lank – soos sy wasdom bereik het, het hy haar al hoe meer dikwels in haar drome besoek. Sy voel hoe ‘n swaar lui sensuele gevoel deur haar lyf spoel. Haar ore druis
en niks anders maak meer saak nie – sy verwelkom sy staar wat oor haar lyf tas – hy het haar dan al so dikwels in haar rustelose wellusdrome nakend op die bed voor hom sien rondrol. Haar tepels verstyf terwyl ‘n blos oor haar bors en nek en gesig sprei. Sy is bewus van elke bietjie vroulikheid in
haar wat na sy oorweldigende manlikheid uitreik en oopblom. Daar is egter geen skaamte of verboureerdheid in haar nie soos die geweldige sterk behoefte haar lyf oorneem.

In ‘n laaste rasionele asem probeer sy die kompleksiteit van haar lewe aan hom verduidelik: “Ek is verloof Vertrooster, maar my verloofde is oud … ek is nog ‘n maagd na maande van verlowing! Hy kan nie … ek het al so hard probeer … en hy moet ‘n erfgenaam hê! As ek nie een vir hom kan
verskaf nie, sal hy ‘n ander vrou vat” en haar lyfie ruk soos sy begin snik.

Sy het die groot man nie eens sien inkom nie. Skielik is sy omhul deur sy groot, sterk manlikheid en sy bevind haar op die bed in die hoek van die eenvertrek huisie. Sy kyk met groot bruin oë na hom terwyl hy hulle verklee. Sy groot lyf is bonkig en harig. Elke krieseltjie van haar bestaan gil
vroulikheid uit in reaksie op sy oorweldigende manlikheid. Sy piel staan soos ‘n dik stok voor hom uit – sy het nog nooit so iets gesien nie, ten minstens nie op die enigste man wat sy tot dusver naak gesien het nie. Sy besef met ‘n wellustige siddering dat dit soos ‘n dier se paringsorgaan lyk – dik, beaard, pers en druppend.

Hy kyk na haar wulpse lyfie voor hom op die bed. Haar gepunte tiete dein op en af saam met haar asemhaling. Hy streel met sy groot hand oor haar lyf en haar oë val toe soos haar mond slap oop hyg. Hy sluit sy groot bruin hand oor haar wit tiet en druk dit sag maar ferm tot die wit vleis tussen
sy vingers uitbult. Haar ligbruin tepel punt teen sy palm. Hy buk oor en soen haar en haar mond gaap gewillig en nat onder sy tong en lippe oop. Hy streel oor haar wit dye wat nou gretig oopstrek sodat hy met sy hand tussen haar dye kan streel.

Haar reuk word al sterker soos hy met sy hand heen en weer oor haar poeslippe streel. Hy voel hoe haar slym sy palm besmeer terwyl haar lippe al dikker swel. Hy voel haar asem teen sy gesig jaag en kyk na haar – haar oë nou groot en wild op hom gerig terwyl hy ‘n dik middelvinger tussen haar
slymnat lippe indruk. Hy druk sy vinger al dieper in haar slymnat warmte tot hy die maagdevlies onder die punt van sy vinger voel span. Maar eers…. eers moet hy vir haar, haar eerste geskenk gee. Hy sak tussen haar oopgesperde dye af. Hy voel haar vingers in sy hare in afwagting en
verwondering en verwarring kriewel.

Sy is in die war toe hy sy mond oor haar slymdrellende pienk vleisblom vasklamp maar gee haarself aan die sensasie en wellus oor. Haar poeslippe spleet gretig onder sy groot tong oop. Sy is glad nie meer skaam oor hoeveel slym sy uitskei nie. Skielik maak alles sin en sy is pervers trots op die feit
dat sy die rede is hoekom daar morsige slurpgeluide in die kamertjie opklink terwyl sy tong haar skaamte penetreer en tevergeefs alles wat sy uitskei probeer oplek. Hy stut homself op sy elmboë en trek haar lippe met sy duime uitmekaar – haar poes spleet donkerpienk en nat oop. ‘n Straal
slym drel oor haar pienk poephol en plas op die bed onder haar boude. Hy trek ‘n bietjie verder en sien hoe haar stywe vleisstafie blinkkop tussen haar dik poeslippe uitpeul. Hy klamp sy mond op haar haar neer en begin suig tot sy begin kerm. Sy mond is nou vol poesvleis maar hy hou aan suig
terwyl sy tong haar dik stafie sensueel streel. Skielik skop haar bene weerskante van sy lyf styf en hy loer op na haar van waar hy besig is, om te sien hoe haar beswete rooi gesig op die mat swart hare heen en weer ruk voor sy oopmond en witoogdoppend haar ekstase uitkreun.

Met een beweging is hy oor haar en nog voor sy uit haar ekstase-beswyming kan bykom dring sy massiewe orgaan haar met een harde stoot binne en bars deur die vliesie asof dit nie ooit daar was nie. In haar bedwelmde staat gee sy net een snak soos sy vleis haar ingewande vul. Sy het nooit kon
droom dat dit so sou voel nie. Sy kyk op na sy groot lyf wat hare verdwerg en sy maak haar bene so wyd moontlik oop om sy pompende heupe te akkommodeer.

Hy kyk af na haar. Haar ooglede hang swaar oor haar oë en haar swart hare kleef in slierte teen haar nat voorkop vas. Sy steun ritmies soos hy haar heupe ry. Hy voel haar lyf wulps onder hom kantel terwyl sy haar voetjies op sy boude rus en in tandem met sy pompe hom in haar intrek. Die enigste
ander geluide in die kamertjie is die nat morsige geluide wat haar oopgebreekte poes onder sy pielstote maak en die klapgeluide wat sy swaar balle teen haar boude maak. Hy voel hoe sy balle naderhand nat van haar slym en bloed is. Sy bewegings word dieper en meer doelgerig en dan oorweldig sy orgasme hom en sy boude trek in spierhompe saam soos hy sy sperms diep in haar jong kontjie opspuit. Dit is my tweede geskenk aan haar jou dink hy met ‘n glimlag toe hy sy piel rooi en slymnat uit haar gapende bemorste poes trek.

* * *

Terwyl hy aantrek gooi sy haar rok oor haar nat lyf. Sy stap lui na die pot en giet water in ‘n erdebeker. Sy neem ‘n diep sluk en maak dit weer vol en hou dit na hom en sê: “My verloofde sal vroegmiddag van die mark terugkom. Dit sal beter wees as jy dan al weg is en nie hier rondhang nie.”

Hy vat die beker by haar en ‘n hulpelose uitdrukking kom oor haar gesig en sy vra: “Wanneer gaan ek jou weer sien?”

Hy vee die straaltjies water wat oor sy baard gebiggel met die agterkant van sy hand af en sê: “Jy sal my nie binnekort weer nodig he nie.”
Sy gaan staan voor hom en sit haar kop op sy bors. “Ons is hier tot in die winter want mid-winter gaan ons na my verloofde se tuisdorp toe.”

Hy hou haar teen sy lyf vas en sê: “Dit maak nie saak nie want ek sal altyd by jou wees.”

Foto: Danae deur Gustav Klimt

Ek, Anna, oor grotte

deur Geriatrix

(Taalversorging deur Lusman) 

Jy kan maar gaan kyk, die woord genotgrot kom nie in die HAT voor nie (altans nie die HAT wat ek, Anna, nog al die jare gebruik nie). Ek dink dit verskyn wel in die Woordeboek van die Afrikaanse Taal (WAT), waarskynlik met die etiket “vulgêr”.  Vulgêr se gat man; dit is een van die mees beskrywende woorde in Afrikaans! Die woord sê presies wat dit is, ‘n grot (of dan ‘n opening met ‘n ruimte daaragter) wat genot verskaf!

Omdat ek so lief is vir woorde en hoe mens hulle kan gebruik, soek ek altyd na nuwe woorde en veral hoe hulle in die omgangstaal gebruik word. Persoonlik ken ek die woord “genotgrot” al vir baie jare. En ek het ook baie gou uitgevind presies hoekom dit so genoem word. Die enigste probleem is dat mans dink die woord is vir húlle genot en plesier geskep. Hulle dink nooit aan die wese wat met hierdie wonderlike ding toegerus is nie!

Ek besluit hier waar ek nou op die ouetehuis se stoep sit en my lewensuitkyk en van my ervarings wil opteken, ek gáán die woord “genotgrot” in my storie gebruik. Want hoe anders gaan ek die ou mans, tog soms so onkundig, die detail en belangrikheid van daai plesierorgaan tussen ‘n vrou se bene aan die verstand bring? Die meeste het nie baie jare oor nie en waarom die pret wat van die vroue hier nog wil hê, soos ek, aan bande lê?

Ek begin tik op my skootrekenaar.

Meneer, het jy al mooi na die sogenaamde genotgrot gekyk?  Nou bedoel ek gekyk en nie sommer net betas nie (soos die Engelse sê gegrope nie)! Weet jy regtig waar die grot sit? Ja, oukei, die meeste van julle het naasteby ‘n idee, maar as ek so na julle beskrywings luister, is dit ook maar ‘n vae idee. Die meeste van julle kry die plek per ongeluk en nie omdat jy presies weet waar alles sit nie.

Hoe meer ek oor die grot dink, hoe meer besef ek dat ons vrouens baie gelukkiger is met ons genotgrotte as wat julle mans met julle voëls is. Dit is mos baie lekkerder om in ‘n sagte, warm tonnel in te gly as wat dit moet wees om sulke koue vingers om jou voël te slaan. En dan moet jy nog die ding natmaak ook, anders is die wrywing te veel. In die genotgrot is daar meer as genoeg lubrikasie.

Ek het die eerste keer regtig na my genotgrot gekyk toe ek so nege jaar oud was. Voor daardie tyd het ek al geweet van die dingetjie hier onder aan my lyf. En ek het ook geweet dat as ek piepie, die piepie ongeveer daar uitspuit. Ook dat seuns anders piepie as meisies omdat hulle die piepiepyp kan vashou en meisies nie.

Op my pa se boekrak het ek ‘n boek gekry waar ‘n vrou kaal op ‘n bed sit, met haar bene oop en ‘n spieël voor haar. Die boek het mooi beduie hoe sy moes kyk. Ek het toe my handspieël gevat en die instruksies gevolg.

Hier voor jou in die spieël, of dan voor jou gesig as jy ‘n man is wat vir die eerste keer regtig wil kyk hoe alles lyk, is daar twee dikkerige lippe. Dis amper soos by die mond, maar hierdie lippe is parallel met die bene en nie soos die mond s’n ewewydig met die vloer nie. Kyk mooi na hulle, die meeste kere is die een lip effens groter as die ander een. En partykeer lyk dit of daar nog ‘n stel lippe is wat wil uitloer. Hierdie tweede stel is gewoonlik bedek deur die buitenstes – die dikkes. Maar as jy die regte snare speel, maak die buitenste twee lippe oop. Die binneste paar begin dan vir jou loer. Nee, los! Jy kan nie sommer net die spul uitmekaar druk om te kyk wat aangaan nie! Jy moet hulle terg sodat hulle wil begin saamspeel – en hier is dit waar die meeste van julle mans te haastig raak.

Vat nou jou hand – enigeen is reg – en sit dit op die vrou se knie. Voel hoe sag die vleis is. Beweeg nou stadig met die oop hand teen die been op … stadig man, daar is baie tyd! Dit hang nou af met watter hand jy jou pad voel: gebruik die vingers om die bokant van die been te betas en laat die duim maar belangeloos af hang – hy sal netnou sy werk kry. Gaan nou stadig met die been langs – ja ek weet jy kan reeds die hitte voel soos jy nader kom, maar wees asseblief geduldig!  Dit is baie lekker as jy so halfpad op gegaan het en dan weer stadig terug na die beginpunt beweeg. So ‘n bietjie speel en dan weer stadig op beweeg, nie een keer nie, sommer ‘n hele paar keer! Ja man, dis hoe ons vrouens dit wil hê!

Na ‘n ruk gaan jou duim amper by die doelwit wees en jy sal sien dat die grot se opening amper wil oopmaak. Ek weet jou duim wil gaan kyk wat anderkant die opening lê, maar wag tog man. Dit is vir haar lekker. Maar alles is nog effens droog en as jy met geweld ingaan, gaan daardie grot se opening toeslaan. En jy gaan weer van vooraf moet begin. Ja, ou kêrel, ons vrouens wil hê jy moet jou tyd vat!

Gebruik jou duim om van die onderkant van die gleuf af boontoe te werk. Die kloof sal stadig oopgaan en jy sal  voel jy wil jou duim sommer al die pad indruk. Werk nog stadig heen en weer, op en af, tot jy net onder die bergie kom. Partykeer is dit ‘n moerse berg en ander kere is dit net so ‘n heuwel. Dis daar bo waar die kloof toemaak, man – nie te moeilik om te kry nie!

Hoe lank vat dit om tot hier te kom?  Laat ek nou eerlik wees, ek meet tyd in terme van glase wyn. So tot hier is dit omtrent een glas – of as jy regtig wil, twee glase.

As jy mooi kyk, sal jy ‘n dingetjie sien wat lyk of dit wil kleinkoppie trek. Is hy daar, of verbeel ek my? sal jy jouself afvra. Los nou maar eers daardie dingetjie – daai ou koppie sal netnou behoorlik uitkom en saamspeel.

Gebruik nou maar enige vingers wat wil en trek die buitekantste lippe so effens oop; die binneste lippe sal nou vir jou baie meer duidelik wees. Onthou, hulle het baie senuweepunte en geniet ‘n sagte aanraking – ja sag man!. As jy nou mooi kyk, sal jy die klein mannetjie in die boot sien en net onder hom die piepiegaatjie. Los dit maar uit, want net so ‘n klein entjie verder af is daar die opening van die genotgrot. Los eers die opening, my vriend. Beweeg so stadig oor dit. Moenie nou al probeer om uit te vind hoe diep die grot is nie. Glo my, die grot is groot genoeg. Beweeg stadig oor daai opening, verder op.

Ja, ek weet daar is ook ‘n ander pad na die genotgrot toe; van bo af ondertoe. Maar dit voel vir my verkeerd. Mens werk mos óp na ‘n hoogtepunt toe, en nie af nie.  As jy van bo af kom, moet jy in elk geval eers tot amper onder gaan en dan so al met die kloof se wand weer terug na die bopunt werk, Dis omdat die klein mannetjie in die boot redelik skaam is en nie sommer gou te voorskyn kom nie.

“Jy moenie vergeet van die klein mannetjie se hoedjie nie!” hoor ek hier langs my. Dis ou Johanna met die rolstoel wat oor my skouer sit en lees het. Vandat sy die iPad by haar kleindogter gekry het, het sy allerhande goed op die internet ontdek – en sy lees nou die stories en vertel vir al wat leef, beef en asemhaal van haar avonture.

Dié ou ding het nou heeltemal my gedagtes deurmekaar gemaak en ek kan nie weer die storielyn kry nie.

O ja, terug by ek en die spieël.

Teen dié tyd – op 9-jarige ouderdom – het ek al geweet dat dit nogal lekker is as ek my bene styf teen mekaar druk of teen die swaai se paal afgly. Dit is so ‘n ander gevoel van lekkerte as wat dit was om ‘n roomys te eet of so iets. Hoe meer ek met die handspieël en die boek geleer het, hoe lekkerder het dit geword. Ek was al redelik goed om plesier uit my grot te kry.

My pa was in die politiek en ons twee het so elke ses maande Kaap toe gegaan. Ek weet nie wat van my ma geword het nie. Of sy dood is en of hulle geskei het toe ek nog jonk was, dit weet ek nie. Maar ek het haar nooit geken nie.

Soos al die “belangrike manne” van sy tyd, het my pa ook ‘n snor gehad. Tot vandag toe nog gril ek as ek net aan daardie bos hare op sy lip dink.

Eendag, toe ek weer my grot ondersoek, sien ek dat daar hare op die punt onder my maag begin groei. Onmiddellik het ek aan die snor op my pa se lip gedink en my vervies; wat soek hierdie hare by mý grot!  Ek het dadelik ‘n skêr gegryp en dit afgesny – net om na ‘n paar dae weer die hare daar te kry. In die badkamer het ek my pa se skeermes gekry en van toe af elke dag, tot vandag toe nog, daardie hare afgeskeer.

Seker omdat ek en my pa nie baie goed reggekom het nie en dalk ook oor hy byna nooit by die huis was nie, het ek begin om my broekie nat te maak. Dan sukkel ek met die nat ding aan my lyf. Eendag het ek besluit om dan maar liewer nie ‘n pêntie aan te trek nie. Dit sou my dan nie meer pla as ek nie kan hou nie. Sommer gou het ek ook uitgevind dat dit nou nog makliker is om by my grot uit te kom.

Met my vingers het ek die diepte van die grot probeer bepaal en gou uitgevind dat daar iets voor die ingang was wat my so ‘n bietjie teruggehou het. My pinkie kon inkom, maar nie die res nie. So met die tyd kon van die ander vingers ook verby gaan, tot ek tot in die grot se gang kon voel. Daar was so iets wat soos ‘n klein mondjie gevoel het, maar ek kon nie tot daar sien nie.

Later het ek groter goed as my vinger gebruik; eers ‘n kers en toe later ‘n komkommer wat ek in die kombuis gekry het. Eers stadig het ek die voorwerp heen en weer gewerk, maar toe kom ek agter dat as mens die ritme verander jy ook die lekkerte kon verander. Teen die tyd dat my lyf nie meer voor so regaf was nie en my borste begin vorm het, het die lekkerte verander. Dit was nie meer die lekker gevoel net by die genotgrot nie. Dit was oor my hele lyf, amper soos ‘n Hoëveldse donderstorm wat opbou en opbou en dan meteens met ‘n knal losbreek en alles probeer vernietig.

Tot op daardie stadium het ek nog nie iets anders as my vingers, die kers of die komkommer in my genotgrot gehad nie.

By die parlementêre dorp waar ons gewoon het, was daar ‘n seun so drie huise van ons af – ek het van hom geweet, maar dit is al.

Net skuins oorkant ons huis was daar ‘n parkie. Toe ek een middag na skool op die swaai ry, stap die seun verby en groet. Ek waai toe maar en soos mens maar is, besluit ek om van die swaai af te spring. Hierdie keer het ek my misgis en toe ek op die grond land, is ek gat oor kop grond toe, op die gras. My rok is oor my kop en daar sit ek sonder my pêntie, my genotgrot oop en bloot vir die jong lat om te sien. Omdat ek seergekry het, bly ek toe maar so sit. Hy kom nader om my hand te vat om my op te tel. Soos hy nader kom, sien ek hoe sy broek so ‘n punt maak. Hy kyk so intens na die skouspel voor hom dat hy skoon my hand misvat! Terwyl hy probeer om my op te help, maak ek my bene oper om te op kom. Hoe oper my bene gaan, hoe groter word die tent aan sy broek.

Dit is toe dat ek agterkom dat my genotgrot nie net vir mý lekker daar onder is nie, maar dat dit ook vir mans en seuns laat lekker kry. Nee, hy het nie sy paal in my genotgrot gedruk nie. Hy het hard probeer, maar die naaste wat hy daaraan gekom het, was om aan my pram te vat. Dit is ook lekker, veral as die ou sy een hand op die pram sit en die ander een gebruik om die genotgrot te ondersoek!

Teen die tyd het ek baie goed geweet dat die genotgrot mýne is en dat ek dit tot my voordeel kan gebruik. So, al die jong manne van die omgewing het hulle bes probeer om hulle genot by my te smaak. Almal van hulle het gehelp om die plesierspiere met hulle hande, lippe en tande in en om die genotgrot te ontwikkel. Maar nie een het sy voël ingedruk gekry nie. Die plesier van die grot se kant af was myne en myne alleen.

Op skool was ek nie die beste student nie. Ek het wel, behalwe Afrikaans en Engels, ook nog Duits en Frans gehad. Ek was baie goed ook, maar ongelukkig het ek nie die ander vakke geslaag wat nodig was om my ‘n Standerd 10-sertifikaat te laat kry nie. Ek het toe by ‘n bekende Afrikaanse koerant gaan werk, nie as ‘n verslaggewer of so iets nie, maar as ‘n algemene kantoormeisie (so dit gaan nie help as  jy my naam daar probeer naspoor nie). Teen dié tyd het ek nog steeds nie iets anders as die gewone in my genotgrot gehad nie.

Die koerantmanne was briljant met woorde en ons het baie goed klaargekom. Hulle het ook soos skoorstene gerook en daar het ek geleer rook. O ja, hulle het net so hard gedrink. En omdat hulle sulke goeie leermeesters was en wyn in die Kaap nogal volop was, kon ek gou my man saam met hulle staan. Onvermydelik het hulle agtergekom dat ek nie ‘n onderbroekie dra nie. Van hulle het my in die klein kantoortjie gevry. Daar het ek geleer hoe om regtig te vry en ook hoe om seker te maak dat hulle broeke so met ‘n punt staan!

Een aand het ons nogal baie gedrink. Toe onthou een ou dat daar nog werk aan die koerant gedoen moet word. Ek is saam en gou was die joppie gedoen. Hy begin toe praat en vra my of dit waar is dat ek nie ‘n broek onder my rok dra nie. Natuurlik moes ek toe wys!

Die volgende oomblik het hy my plat op my rug op die tafel. Met die ander hand pluk hy sy broek uit. Hier voor my staan toe ‘n moerse horing. Voor ek my kon keer, was die ding al die pad in my genotgrot in. Die gevoel was anders as met ‘n vinger, ‘n kers, of selfs ‘n komkommer. Sy voël was rond, maar ook nie heeltemal rond nie. En sy kop was groter as die lyf, so dit het ander gevoelens in my grot wakker gemaak. Terwyl hy so pomp, voel ek hoe my grot al hoe natter word – nog baie meer as met ‘n vinger! Hel, ek het goed geweet hoe dit voel om te kom, maar daardie keer was dit heeltemal anders. Ek het so gegil dat die setters op die vloer dit gehoor het. Ek dink van hulle het kom kyk, maar ek is nie seker nie.

Na daardie eerste spyker was daar geen keer aan my nie. My lewe het bestaan uit rook (ja, later dagga ook), drink (asof die KWV se kelder kan leegloop) en spyker; mans meestal, maar ook vrouens. Weet jy, ‘n vrou weet mos hoe die goed inmekaarsteek, so sy weet ook hoe om ‘n ander vrou behoorlik te vry. Die meeste mans wil net instamp en laat wiel.

Die koerant het verstaan dat ek met woorde kan werk en het my partykeer na plekke gestuur waar ander woordmense ook is. Dit is hier waar ek vir Geriatrix raakgeloop het. Hy was baie goed met woorde, maar nog beter met spyker. Teen dié tyd het ek gedink ek weet baie, maar hy het my nog meer goed geleer – soos die kom-nader-beweging in my genotgrot met die middelvinger.

So ver ek kan onthou, was hy getroud. Maar hy het altyd alleen Kaap toe gekom en dan het ons elke moontlike geleentheid gebruik om ons passtukke by mekaar te laat inpas. Kyk, hy het nou wragtag ‘n groot voël gehad en ek het dit baie geniet.

Maar eenkeer (ek dink ons was al twee op ons derde bottel rooi wyn) het hy daardie stomp sonder om my op te werk van onder af in my ingedruk – amper tot in my keelgat!  Net daar vervies ek my. Ek spring af, trek my rok oor my lyf en stap by die deur uit. Weet jy, ek het hom nooit weer gesien nie.

Wag, eintlik is dit nie korrek dat ek hom nooit weer gesien het nie. So ‘n week of twee gelede het Johanna van die rolstoel my haar iPad geleen waarop ‘n storie, “Digter en boer”, was. Ek het die storie gelees en ook die musiek gespeel. Dit het my so jags gemaak dat ek weer met my vingers in my genotgrot in is … en toe gekom het soos ek lank laas gekom het.

Net daarna het die nagsuster my vertel van ‘n ou omie hier langsaan wat ook na die musiek geluister het en draad getrek het. Toe hy kom – dit was glo net ‘n paar druppels – het hy styf geskop en is net daar dood. Ek het gaan kyk. Ek kon nie sy gesig herken nie, maar toe ek daardie voël sien, het ek geweet wie dit was.

Ek en Johanna het toe darem sy begrafnis in die eetsaal bygewoon. Ten minste het hy van genotgrotte en van die plesier wat vroue van hulle kry geweet … ook myne.

Hier is ek:  Anna

deur Geriatrix

Taalversorging deur Lusman

Ek sit mos nou Saterdagaand met ‘n sigaret en glasie rooiwyn op die stoep van Huis Herfsblaar (of Herfsblom – kan nooit onthou nie). Ek het ‘n gemaklike turkoois rok aan.

Hoekom noem hulle aftree-oorde na die herfs? wonder ek. Daar is mos beter name. Gou word hierdie gedagtes verdring deur die radio. Dis op RSG ingestem en U eie keuse is aan die gang. Die omroeper speel Von Suppé se “Digter en boer”. Elke keer as ek die meesleurende akkoorde van die ouverture tot “Digter en boer” hoor, gaan my gedagtes terug na daardie onstuimige jare van my jeug – toe ons twee in ons verbeelding die boer en digter was. Soms is hy die een en ek die ander en dan weer, omgeruild, is ek die een hy die ander. Ja, dit was interessante tye met dié kêrel.

My gedagtes word weer eens versteur, want hier kom Susan met haar rolstoel op die stoep ingery – iPad in die hand. Vandat haar kleindogter vir haar die ding gegee het, het geen mens hier rus of duurte nie. Sy is permanent op die ding en wys gedurig vir almal een of ander interessante ding – interessant vir haar natuurlik. Soos sy ingery kom, druk sy op die beheerpaneel van die masjien. En sowaar, hier speel “Digter en boer” weer.

“Ou Anna, jong, ek kom mos op hierdie ding op die internet af. Ek weet jy is gek na hierdie musiek en dalk sal die storie hier jou ook aantrek, jy is mos altyd met woorde besig.”

Sy druk die ding voor my in. Die eerste wat ek sien, is ‘n foto van ‘n slonserige vrou met hangpramme en hare onder haar arms en dan die opskrif “Digter en boer”. Ek begin lees. Hierdie skryfstyl lyk vir my bekend. Waar het ek dit al voorheen gesien? wonder ek. Die “skrywer”, as mens hom dit kan noem, skryf onder die naam Geriatrix. Dit beteken vir my niks nie behalwe dat ek die stam as Latyn herken en dat dit na ou mense verwys. O, ja, daar is ook so ‘n karakter in Asterix – so ‘n stokhoringoud man met ‘n kierie. Wie sal nou na so ‘n ou drol wil kyk?

Hoe verder ek lees, hoe meer word dit duidelik dat wie ook al die stuk geskryf het se gedagtes so deurmekaar soos kots in ‘n tuimeldroër is – amper soos die meeste van die ou mans in die afdeling hier langsaan in die tehuis. Van hulle ly glo aan alzheimer. As jy my vra, is die blessit spul so kens soos paashase, maar jirre, is hulle spuls en jags!

Die stories wat hulle mekaar loop en vertel: mens sal amper dink spyker is al wat hulle die hele tyd gedoen het. As ek so oor die muur na hulle stories luister, het almal kwansuis geweet hoe om ‘n meisie te vry. Maar, dit is vir my ook duidelik dat die helfte van hulle nie eens mooi weet waar alles sit nie; laat staan nog hoe om alles behoorlik te vry en te bevoel. Mans dink mos vrouens het net drie dinge van belang!

Nie een van hulle kan vinniger as ‘n skilpad oor die weg kom nie. Maar laat een van die jong sustertjies hier net so ‘n beduidenis van ‘n pram wys, en die hele spul wil oormekaar val om te kyk. Hier is juis so ‘n jongetjie wat darem vir jou die kortste rokkies dra – die goed wil net hier onder haar ken sit, so jy moet weet hoeveel been steek uit. Kyk, daar is niks meer snaaks as ‘n spulse ou man nie! O, wag, dalk is ‘n spulse vrou ook maar net so erg.

Ek lees verder hoe Geriatrix skryf oor sy skrywersloopbaan. Wag so ‘n bietjie; dit klink half bekend. My gedagtes gaan op loop en die herinneringe kom terug. Is dit dalk … wat de hel was die naam van die ou wat ek ontmoet het nou weer? Die ou het mos later allerhande idees gekry dat hy kan skryf. Sy naam was mos … nee hel, nou kan ek nie onthou nie. Hy het mos so grootkop geraak toe hy die D-letter voor sy naam kon skryf. Dit het gevoel of hy op my wil neersien, want ek het mos nie boekgeleerdheid gehad nie. Vir my is woorde soos wat syfers vir party mense is: goed om mee te speel en dinge te laat doen. Ek kan onthou die ou was nie baie lief vir poësie nie. Hy het altyd gesê die woord moet sonder die deelteken gespel word.

Nou skryf die etter van een of ander plek waar hy glo ‘n besonderse vrou ontmoet het. Wag, nou onthou ek van die ding. Hy skryf oor my! Hy het langs my gesit by ‘n soort byeenkoms vir skrywers. Ons het nogal lekker gepraat – oor woorde en hoe mens dit kan gebruik. Wat ek ook nou onthou, was dat ek daardie tyd toe net ponde, sjielings en pennies (vir die van julle wat nie geldstelsel van voor Daan Desimaal kan onthou nie: £, s d) of dan nou sogenaamde LSD, ontdek het.

Kyk, laat ek eerlik wees, toe ek seks op ‘n redelik jong ouderdom ontdek het, was daar net een ding in my kop: om so veel as moontlik te spyker, te steek en selfs te naai – enige manier, plek of posisie. Ek was so spuls soos ‘n jong boerbokooi op hitte en ek het regtig na seks geruik. Die wetter hier langs my in die gehoorsaal het dit geruik en hier sit hy met ‘n horing soos ‘n wafferse bul. Ek kyk die spul so en besluit om te hoor of hy dalk sal wil spyker.

Ek het lank laas ‘n man so vinnig sien beweeg toe ek die voorstel vir ‘n naai maak. Hy hol hier uit met die moerse horing wat by sy broek wil uitklim en wat net soos ‘n stootskraper mense uit sy pad wil stoot. Hel, dit is ‘n interessante woord as ek nou daaraan dink: stootskraper. Die ding stoot en hy skraap, te lekker man. Weet jy, dalk is dit die ding waarvan die jong matrone partykeer praat as sy die oggend in ‘n baie beter bui as die vorige dag hier inkom; sy lyk dan kompleet asof sy iets behoorliks tussen die bene gehad het.

Met die iPad in my hand sien ek in my gedagtes hoe ons reguit na sy kar in die parkeerarea toe is; kan nie meer onthou watter soort dit was nie. Hy pluk toe die agterdeur oop en ek vly my op die sitplek neer en spalk my oop. Dit het nie veel gekos om my vir hom reg te kry nie. Omdat ek so baie van seks gehou het, het ek nooit ‘n bra en broek gedra nie – die blerrie goed mors net spykertyd!

Hier langs Susan in die rolstoel is dit asof alles lewendig voor my geestesoog afspeel. Die kêrel pluk sy broek af hier langs die kar. En wat ‘n gesig!. Ek het nou al darem menere gesien, maar hierdie ou s’n vat amper die koek, letterlik en figuurlik! Groot, lank en dan nog dik ook.

Plaas dat hy sy voël indruk waar ek vir hom wag. Maar die bliksem staan net en kyk. My doos was nog altyd skoon geskeer en ek hou dit tot vandag toe nog so. Maar hy verkyk hom heeltemal, so asof hy nog nooit ‘n kaal doos gesien het nie!  Ek wou nog vir hom sê hy moet die ding gryp en hom indruk waar hy hoort, toe dit uiteindelik spontaan gebeur. Sy grootte het nogal ‘n knap passing meegebring. Dit het my nogal laat dink aan een vriend se opmerking toe hy die kar se bearings oorgedoen het: “A honeymoon fit – tight fit all the way“.

Toe die man eers die gelykte tref, is daar net een manier by hom, al die pad! Toe hy die bodem van die put slaan, skop die ponde, sjielings en pennies in en ek kom – nie een of twee keer nie, wragtag sommer so aanhoudend!

Een van ons twee – tot vandag toe weet ek nog nie wie dit was nie – stamp aan die kassetspeler. Daar begin die “Boer en digter”. Ek hou van musiek, maar het nog nooit op die maat van hierdie een gespyker nie! Die wysie is lekker en die maat van die viole (ek sien die dôner praat van tromme, maar hy yl), het my meegesleur. Tussendeur kom die man, die een skoot op die ander. Hy beweer dit was tien, maar ek het getel – net sewe keer. Toe die musiek klaar is, sit hy sy voël in trurat en begin uittrek, blykbaar om weer na die skoongeskeerde doos te kyk. Dit was so lekker dat my doos hom nie wou laat los nie en dit voel vir my of hy die lippe afskeur. Soos ‘n wafferse suier uit ‘n spuitnaald, spring daai blou kop van hom uiteindelik uit. Dit skiet die hele wêreld vol kom.

Ek kyk af. Net waar jy kyk, is kom, syne en myne – oral! My bene is tot op die enkels toe nat en bespat en my maag ook. Ek vra hom toe of hy ‘n sakdoek of waslap het sodat ek my kan skoonmaak? Hy het toe niks by hom nie en ek sê vir hom hy sal my dan maar moet skoonlek. Sy gesig!  Dit was toe vir my duidelik dat hy nog nooit ‘n vrou geëet het nie. Ek moes hom wys hoe om dit te doen. Maar toe hy eers die slag gekry het, was daar geen keer aan hom nie. Hy het dit daarna elke keer gedoen as ons gespyker het – reg gedoen.

Hy praat in sy storie van nog ‘n paar keer wat ons daai week genaai het, maar ek kan dit nie onthou nie – onthou ek was lekker hoog op die ponde, sjielings en pennies. En dan was daar die lekkerkry van daardie sterk Transkeise gras ook. Vandag kan mens dit weer sommer by die apteek koop, daardie dae moes jy kontakte gehad het.

Hy was darem nie my enigste nie. Die Kaap was toe nog Hollands en ek het ‘n groot groep vriende, ook “vriende met voordele”, gehad – mans en vrouens. So ek het nie werklik gesukkel om bevrediging te kry nie. Hierdie ou het seker op ander plekke iets gekry, want hy was partykeer vir meer as ‘n maand stil en dan kontak hy my uit die bloute. Naderhand het hy allerhande verskonings probeer uitdink om in die Kaap te kom en dan het ons die musiek opgesit, gesteek, gespyker en woes genaai. By geleentheid het ons mekaar behoorlik rof en hard geneuk. Nee, dit is nie die Afrikaanse betekenis van die woord nie, maar wel die Nederlandse.

Ek kan nie meer onthou hoekom nie, maar ons het altyd die musiek aangesit – selfs die paar kere wat ons in die begraafplaas gespyker het. Dit klink seker snaaks, maar weet jy hoe lekker is dit om op ‘n warm somersaand op ‘n koue marmerblad te lê terwyl elke hoek en kant en gat van jou ondersoek word? Die ou wat daar onder in sy kis lê, moet darem ook kan hoor hoe lekker dit is! Jy kan maar laat gaan, want daar is nie ander wat kan luister of kommentaar lewer nie. Weet jy hoe irriteer dit my as ek uitbundig gil van die lekkerkry en die buurman langsaan skreeu net so lekker saam? Dis mos my partytjie en nie syne nie!

Susan wil nou na binne op haar rolstoel. Sy sê ek kan die iPad vir eers by my hou toe sy sien ek is teleurgesteld om dit te moet teruggee. Ek is weer alleen op die stoep. My gedagtes gaan terug na die dae van my jeug en hoe ek seks geniet het. Al is ek nou al verby die magiese three score years and ten waarna die deurwagter in daardie stuk verwys (my akteurvriende het my geleer dat mens nooit die naam van daardie Skotse toneelstuk noem nie), is ek nog net so jags soos toe ek die eerste keer daardie ding tussen my bene gevoel het. Al probleem is dat die geleenthede nou baie minder is – hier in Huis Herfs is daar slegs die enkele man. Maar die goed is so ver heen dat hulle nie eers sal weet wat om te doen nie, selfs as die ding vir hulle op ‘n skinkbord aangebied word.

My hand skuif onder my rok in – die meeste van die ou vrouens hier dra langbroeke maar ek het nog nooit daarvan gehou nie. En mens sukkel ook om jou hand onder die ding in te kry. Soos altyd, is my doos skoongeskeer en ek begin die pad loop.  Die pad na die lekkerte toe is nie meer so glad as toe ek jonk was nie. Dit is nou al amper soos ‘n sinkplaatpad in die Karoo van al die rimpels. Maar dit is darem nog rybaar. Al die jare nog het ek ‘n broertjie dood daaraan as enige hand (myne ook) sommer dadelik koers kies. Dis mos deel van die pret om stadig teen die binnekant van die dy op te beweeg.

Met die een hand druk ek op die insetsel-ikoon van Von Suppé se “Digter en Boer” wat die meisie van die webblad so goedgunstiglik onderaan die storie geplaas het. Ek wil dit weer hoor. Terwyl die musiek speel, beweeg my vingers op. Soos hulle naby kom, voel dit vir my of die lippe vanself uitkrul en oopmaak. Ek speel so ‘n bietjie met hulle en dan met die klein sustertjie in die boonste hoek, sy kom ook uit om te kom speel en dit gaan te lekker. Ek gebruik my langste vinger om die kom-nader-teken te gee – Geriatrix het my daardie een geleer! Hoe meer ek wys, hoe lekkerder gaan dit en net toe die musiek sy klimaks bereik, stort ek ook alles op my rok uit. Hoe nou gemaak, want die nagsustertjie gaan seker kommentaar lewer.

Hier kom sy nou net uit op die stoep. “Haai Tannie, jy sal nie weet wat nou net hier langsaan by die ou manne gebeur het nie. Toe Tannie daardie musiek begin speel, het die ou oom met die baard – ek dink hy was ‘n professor of iets by die universiteit want sy bynaam hier in die tehuis is Geriatrix – sy ou voël uitgepluk. Mens kan sien dit was nogal ‘n meneer in sy dae. Hy trek draad op die maat van die musiek – nou nie heeltemal nie, want hy kon nie regtig sy voël styf kry nie. Ek het gedink om hom te help, maar het toe maar gelos. Net toe die musiek klaarmaak, is daar so ‘n paar druppeltjies en hy sê: ‘Anna, dit is nou nommer twee honderd en vyftig, die een wat ons nie klaargemaak het nie’. Tannie en die ergste … net daar val hy plat in sy stoel en hy is weg hoofkantoor toe, maar met ‘n glimlag op sy gesig!

“Tannie is mos tannie Anna, of nie?”

(Lees die storie waarna Anna verwys HIER)

Wat skort dan?

deur Wille Will

Taalversorging deur Lusman

Grysblou oë staar deur die venster waar sy asem klein dampies maak teen die ruit.

Hy leun met sy hoof teen sy getatoeëerde regtervoorarm op die vensterraam. Die ander arm hang langs sy kaal boude met ‘n brandende sigaret tussen die vingers. Die sigaret se as is al só lank dat dit enige oomblik gaan val.

Sy hele skraal liggaam is naak. Sy redelik bedeelde penis hang met ‘n effense boog tussen sy bene.

Waarna kyk hy? Of is hy net delwend in sy eie gedagtes?

Verskeie beelde van vrouens wat al sy liggaam met hulle eie gedeel het flits verby – soos raampies in ‘n video wat op raampie-vir-raampie gestel is.

Keer op keer sien hy in sy gedagtes elkeen se gesig en ook haar naakte liggaam – elkeen se borste, elkeen se genotsvrug. Hy sien elkeen se verrukking in lus tydens hul liefdemakery, elkeen se orgasme.

Maar hoekom is elke beeld vir hom onvoltooid? Hy het elke keer geklimaks, soms in verskillende grade van vleeslike genot. Maar dis asof hy nie ‘n blywende satisfaksie daaruit geput het nie.

Die kooltjie van die sigaret is skielik tussen sy vingers

“Eina, fok!” kreun hy en trap die sigaret wat geval het met sy kaal voet dood, sonder om te dink! Sy voetsool brand intens. Hy gryp sy voet in sy hand en vryf die brandkol aanhoudend terwyl hy op die ander voet rondhink om sy ewewig te hou.

Wanneer die pyn effens bedaar het – hy vryf nog tussen sy twee voorvingers – kyk hy na die naakte vrou wat op sy bed lê en blykbaar nog slaap.

Sy lê half op haar linkersy, met linkerhand onder haar liggaam. Die ander hand, op die kussing langs haar gesig, is versluier deur haar bos rooibruin hare.

Haar regterbeen is opgetrek en die ander een reguit. Die ronde boonste boud, die regterkantste een, vertoon haar anus en gee hom ‘n loertjie na die spleet, wat nat lyk.

Hy voel sy ereksie begin groei by die aanskouing van hierdie erotiese beeld. Hy vryf met sy regterhand oor sy styfwordende voël.

Hy klim weer terug op die bed en skuif op sy knieë wydsbeen oor haar uitgestrekte linkerbeen nader aan haar boude. Sy voël is nou dik en erek en hy skuif die voorvel op en af oor die groot pers kop. Hy gaan haar nou steek en hy sal seker kom … maar daarna? Die gedagte maal in sy kop.

Hy tel haar regterbeen, die een bo wat opgetrek is, aan haar enkel versigtig en langsaam op. Haar poes begin oopgaap. Hy wil so graag ‘n verbintenis maak tussen die vleeslike genot en iets meer blywend in sy gees. In sy siel.

Hy glimlag so effens terwyl hy haar enkel nou op sy linkerskouer laat rus.

Hy besef hy dink dalk soos ‘n vrou, maar sekerlik moet mens iets binne jou ervaar wat so ’n vrou sal laat uitstaan – bo die vele andere tevore mee verkeer. Hy weet hy kán naai; te veel het hom al gesmeek vir ‘n herhaling of ‘n verhouding. Maar hy het voortgedobber na die volgende mooi lyf.

Met sy knieë weerskante van die onderste uitgestrekte been, skuifel hy nader aan die aanloklike mik. Die enkel, en amper die hele onderbeen van haar regterbeen, het nou verby sy hoof begin skuif, soos hy sy lyf verder in die mik wat haar bene maak inwig. Hy druk haar regterbobeen styf teen sy bors vas.

Sy oë is stip op die nog groter oopgapende poes gefokus. Hy is nou diep tussen haar bene ingeskêr. In ‘n laaste poging om te bereik wat hy wil bereik, du hy nog ‘n bietjie vorentoe met sy onderlyf. Hy vryf sy voëlkop nou tussen die buitelippe van haar genotsgrot.

Hy sien hoe sy met knipperende oë wakker word. Haar hand op die kussing vee haar hare weg van haar oë. Sy kyk skielik af oor haar eie lyf. Hy sien hoe sy kyk na hom, wat op sy knieë staan en tussen haar bene ingeskêr is. Sy voel sekerlik ook sy voëlkop wat haar klit vinnig stimuleer, want hy sien haar neusvleuels oop- en toegaan. Dan sien hy hoe haar mond, met die vol lippe, oopgaan.

Sy staar in sy oë en haar regterhand strek huiwerig oor haar boud na sy heup.

“Ek sê maar net ‘môre’ vir jou,” glimlag hy saggies.

Hy stu vorentoe en stoot sy voël tot diep binne haar.

Haar binnepoes-spiertjies klamp om sy dik voël en sy begin amper outomaties beweeg.

“Jissus!” hyg sy en die sweet slaan uit oor haar lyf wanneer sy ritme begin gee aan hul aksie. “M-m-ô-re, jou groot bliksem, naai my nou!”

Sy lat slaan nou soos ‘n sweep in haar in, dan weer uit, in en uit, in en uit, keer op keer. Haar vingers maak wit kerwe in haar regterboud waar dit nog rus, ‘n entjie onder die arm wat haar dy vashou.

“E-ek gaan gou kom-m-m” snak sy, met haar onderlyf wat nou met mening teenstote gee. Haar arm wat onder haar lyf was, is nou beskikbaar vir andersoortige plesier. Sy gryp haar groot linkerbors en druk die harde tepel in haar mond in. Sy byt daaraan in ritme met haar krampende poes wat sy piel heeltemal wil insluk.

“Kom dan … dis hoekom ek jou ry,” sê hy en stamp sy meneer nog harder in terwyl hy die paal met sirkelende onderlyf in ‘n koffieroer-beweging laat draai elke slag as hy vorentoe gaan.

Skielik ontplof sy teen hom en hy sien haar sappe uitstroom langs sy voël. Sy gil van diep binne haarself en haar rooi bos hare swaai heen en weer in ekstase. Haar hande reik smekend uit na hom toe. Haar vingers op sy lyf is soos snawels.

Hy gryp haar hand en versnel die pas dat hy so vinnig as wat hy kan in haar instamp. Haar orgasme is intens en hy hou aan tot hy voel hoe sy stadiger begin beweeg. Wanneer haar greep op sy hand verslap, plaas hy dit terug op haar boud. Hy trek sy voël stadig uit haar uit. Hy voel hoe sy nog vir oulaas hom binne wil hou. Maar sy steeds stywe meneer is uit en hy vee die voorhuid nou vinnig heen en weer oor die nat kop, tot hy die fontein van genot in homself voel opstoot. Hy skiet dik, wit blertse oor haar boud en laat val dan haar been en skiet die res van sy klimaks spuitend oor haar maag en haar borste.

Haar oë is toe in ‘n postklimaks-euforie en hy voel hoe sy meneer opfrommel in velle teen sy kneukels. Hy voel fisiek uitgewoed weens die intense liggaamlike genot.

Maar die skim in sy hoof vra weer: “Is dit dan al?”

“Is daar dan nie nog ‘n dieper in-homself-genoegdoening wat tekort skiet nie?”

Die Waterval

deur Annie

(Taalversorging deur Lusman)

My voetval op die grondpad is die enigste klank in die vroegoggend-stilte. Dit en my ritmiese asemhaling, aangepas by die voetval, is al wat my kop nou besig hou.

Hierdie vroegoggend-drafsessies is my tyd. Want hierdie 45 minute behoort net aan my. Ek kan my kop skoonmaak. Dis soos ‘n vorm van meditasie. My gedagtes is net by my voete wat moet vorentoe.

Vanoggend is egter anders as ander oggende. Beelde bly agter my oë verbyflits. Dis beelde wat uit fokus en verwronge is.

Ek versnel my pas, swenk in die tweespoorpaadjie af en dryf myself bergop. Miskien kan ek so ontslae raak van die beelde. My asem begin jaag, maar saam daarmee raak die beelde duideliker. Hulle is minder vaag, minder flitsend. Ek hardloop nog harder en dryf myself tussen die klippe deur. Ek konsentreer nou net op my voete hier onder my.

Die geluid van vallende water bereik my ore en ek weet dis nog net so 800 m tot by die waterval. Daar kan ek asemskep en ‘n paar monde vol koue bergwater drink. En dan is daar die terugtog.

Ek val op die gras langs die stroompie neer, te uitasem om water te drink. Ek probeer my asemhaling beheer. Die sweet stroom oor my en dit voel of my lyf oorverhit. Ek huiwer net ‘n oomblik voor ek regop kom en my tekkies en sokkies uittrek. Met klere en al stap ek die ysige poel in. Die koue water slaan my asem weg. Maar dit verdryf nie die beelde nie. Dit raak eerder meer intens en ek probeer hulle nie meer keer nie – ook nie die swaar en warm gevoel in my bekken nie.

Ek stap dieper die poel in, tot waar die water oor my kop gaan. Dan draai ek op my rug en bly in die water hang. Ek maak my oë toe en gee gestalte aan die beelde in my kop.

Die water maak klein brandertjies om my, soos wanneer iets die water versteur. My hart begin in my borskas skop, maar nie omdat ek bang is nie – eerder van afwagting. Wanneer die water weer stil raak, maak ek my oë oop. Ek kyk vas in jou laggende groenes. Jy staan hier reg voor my in die water.

“Jy is vroeër as gewoonlik.” Ek sien die woorde aan sy mond meer as wat ek dit hoor.

“Ek het harder as gewoonlik gehardloop … gehoop ek sal jou vandag hier kry. Jy was lanklaas hier.” Ek is effens hees as ek praat en my asemhaling het vinniger geword.

Jy kom staan teen my. Met jou linkerhand druk jy my om my bobene teen jou lyf vas en lig my uit die water. Met jou ander hand pluk-pluk jy aan my nat klere.

“Kon jy nie maar soos gewoonlik uitgetrek het nie?” Jou oë is vraend en jou mond is warm teen my koue vel.

Jy laat sak my weer en onder die water stroop jy my drafbroek en broekie af en gooi dit op die gras. My bene strik om jou lyf en ek sien hoe die lag in jou oë opspring. Maar jy sê niks. Jy wikkel net die nat hempie en bra oor my kop en skiet hulle met ‘n boog tot op die gras.

As jy weer vir my kyk, is jou oë ernstig. Jy kyk na my asof jy my die eerste keer sien. Jou oë huiwer op die watervlak, daar waar die ronding van my borste net-net sigbaar is. Ek kan voel hoe my tepels onder die water groei. Nou nie meer van die koue nie, maar van afwagting.

Jy kyk weer in my oë. Jy laat sak jou voorkop teen myne terwyl jou regterhand om my linkerbors vou. Dan soen jy my, eers sag, dan dringender. Jou tong is soekend in my mond. Jou regterhand brei my bors, terwyl jou linkerhand om my boude vou. Sonder om die soen te breek, beweeg jy met my deur die water in die waterval se rigting. Jy mik na daar waar die rotse ‘n holte vorm reg langs die vallende water.

Jy lig my halfpad uit die water, sodat my rug teen die rotse kan stut. Jou mond maak ‘n warm spoor af teen my nek en klamp om my tepel. Jou onderlyf is beurend en soekend teen my. Die warmte van jou mond laat my tepel swel. Ek voel jy suig harder. Dit voel of daar draadjies vanaf my tepel tot in my bekken loop. Dit moet draadjies wees wat vuurtongetjies vervoer, want my bekken slaan aan die brand. Dis asof die warmte van my tepel na my bekken afloop.

Ek boog my rug sodat my bekken nader aan jou kan kom. Ek wil jou voel. Jy skuif jou mond na my regterbors, op dieselfde oomblik wat ek jou hardheid in my hand vat. Jou lyf ruk, maar jy suig my tepel in jou mond in. Weer voel ek die warmte afloop – van my bolyf na my onderlyf. En dan is dit asof van die warmte teen my been afloop.

My vingers vou om jou skag. Ek laat my hand ‘n keer of wat op en af om jou omhoogstaande orgaan beweeg. Daarna druk ek jou stywe effens omlaag en lei hom gretig na my nat opening.

Die water van die waterval val op jou rug en spat in my gesig. Dit verblind my en laat my my fokus verloor. Ek los jou hardheid om die haarslierte en water uit my gesig te vee. My palms druk teen jou bors en ek stoot jou effens weg. Ons albei se asems jaag. Ek gooi my kop agteroor, maak my oë toe en haal diep asem. Ek kan jou hart onder my palms voel klop.

My oë gaan oop. Hulle kyk in joune. Die groen van jou oë is donker van drif en emosies. Sonder om oogkontak te verbreek, begin jy in my instoot. Gretig ontvang ek jou heerlikheid in my nat warmte. Jy is dik geswel en maak my binneste vol. Vir ‘n oomblik kyk ons net na mekaar. Dan, met ‘n kreun, stamp jy dieper in my in, terwyl jy my terselfdertyd teen die rotse oplig. Dis sodat my boude daarteen kan stut. Ek klamp my bene om jou lyf en probeer jou nog dieper in my intrek. Maar jy trek terug – amper heeltemal uit – en stoot jou weer half stampend in my in. Jy hou aan om jouself kragtig heen en weer in my te werk. Jou stoothale word al vinniger en harder.

Dis asof jy die weke wat verby is se frustrasies op my uithaal. Jou vingers grawe in my boude in. Hulle kneus my vel. Dis heerlik pynlik. Net so heerlik en pynlik is die harde rots onder my ruggraat waaroor ek skuur met elke brute stoothaal wat jy gee.

Ek voel hoe die klimaks in my opbou, hoe die vuur in my bekken ‘n vulkaan word. Die vulkaan borrel oor, en ek kreet in die oggendstilte my orgasme oor die veld uit.

Eers wanneer ek van my bergpiek afkom, voel ek hoe jy uitswel en in my begin klop. Jy het opgehou pomp, maar jy beur met jou laaste stoot dieper in my in. Dis asof jy wil seker maak jy stort jou saad so ver as moontlik van die opening van my genotskanaal af in my. Dis asof jy nie wil hê dit moet kan uitloop nie.

Ons bly doodstil in ons sit-lê-posisie. Jy is steeds binne my. Opeens voel ek hoe jy begin uitgly. Dan lig jy jou self op, tree terug in die water en trek my agter jou aan. Ek vou weer my bene om jou lyf terwyl jy my sag soen.

“Maak toe jou oë.” Dis asof jou stem nagalm met die toegaan van my oë. Dan maak jy my bene om jou lyf los. Jy draai my op my rug, sodat ek weer in die water lê.

As ek weer my oë oopmaak is jy weg … soos altyd net weg. Ek draai om op my maag, duik onder die water in en swem na ‘n vlakker deel. As ek my voete laat sak en die bodem raak, stap uit die water. Ek is blou van die koue en die oggendluggie sny ysig deur my nat klere. Maar my kop is stil. Ek tel my tekkies op en begin teen die helling af loop.

Môre sal ek weer hardloop op hierdie roete en tot by die waterval. Jy gaan môre nie hier wees nie, ook nie oormôre of die dag daarna nie. My kop sal jou hiernatoe bring wanneer hy weer genoeg raas.

Nuwe storie op ‘n bekende deuntjie

deur Wille Will

(Taalversorging deur Lusman) 

Muggies en goggas vorm ‘n bewegende gordyntjie by die gloeilamp aan die einde van die straatpaal se geboë arm.

‘n Gedeelte van die straat is verlig, maar die straling dek merendeels die sypaadjie en ‘n deel van ‘n gebou wat teenaan die sypaadjie gebou is.

Vanaand is die lig egter fel gefokus op ‘n naakte man se liggaam wat half op die teer en half op die plaveisel lê. Hy lê plat op sy rug met arms uitgesprei en sy hoof na een kant toe gedraai. Sy onderlyf lê half verdraai met een been wat by die gebuigde knie hoog op teen sy ribbes rus. Dit lê oor die ander been. Sy geslagsdele is bokant die dybeen vasgeknyp. Daar sypel bloed uit sy neus wat afbiggel na ‘n bloedplas onder sy kop. Daar is ‘n groter wordende bloeddam onder sy kaal lyf. ‘n Vrou se gil eggo in die nag …

***

In ‘n donker kamer op die tweede vloer van die gebou verlig ‘n neon-reklamebord van buite in ’n rooi en groen skynsel elke twee minute vir ‘n halfminuut die kamer. Toe die vrou op straatvlak gil, glimmer die rooi/groen lig op daai oomblik. Twee liggame lê op ‘n bed, die een op die ander. Bo lê ‘n man. Die neonlig verlig ‘n dik prominente aar wat van tussen sy wenkbroue oor sy kaalgeskeerde hoof loop. Hy haal vinnig asem en sy gesig is ‘n sentimeter van ‘n vrou se gesig, wat onder hom lê. Haar hare is gesprei oor die kussing onder haar kop en die wit van haar oë blink soos hulle in mekaar se oë staar. Drie van die man se voorvingers klem oor haar mond.

“Wat gaan aan?” kom ‘n manstem van onder.

“Wie de fok is dit?” volg ‘n ander manstem.

“E-k ek het hom net s-so hier gekry,” stamel ‘n vrouestem.

“Ek bel die polisie en die ambulans,” sê die eerste manstem.

Die man in die kamer op die tweede verdieping kan die stemme duidelik hoor –  klank trek mos op, dink hy. ‘n Druppel van sy sweet val op die vrou se wang en hy vee dit af met sy ander hand.

“Sjjjj … sjjjj …” troos hy haar saggies en vee met sy duim oor haar wenkbrou en oor haar wang. “Ek is by jou … in jou, jy is ek en ek is jy … WEES net NOU saam met my.” Sy onderlyf begin ritmies, maar stadig, beweeg. In haar heen en weer bewegend hoor hy die loei van naderende noodvoertuie asook meer stemme van onder af.

“Leef hy nog? Ken iemand hom?” (‘n man)

“Nee, (laggie) … maar kyk, hy’t ‘n groot trul gehad.” (man)

“Sies, jou vark!” (onthutste vrouestem)

Hy voel haar hande op beweeg na sy skouers. Sy hand skuif af en tussen hul lywe omvou hy haar vol bors en rol die tepel, hard, tussen sy duim en voorvinger. Haar vingers klem harder in sy skouers in, en haar liggaam begin stotterend saam met syne beweeg.

Die alarms kondig luid die voertuie se aankoms aan en roggel dan tot stilte. Voertuie se deure klap. “Staan terug asseblief, moet aan niks raak nie, ons is van die polisie! Wat het hier gebeur?”

“Ek dink die ou het uit die gebou geval of dalk gespring.” (jong man)

‘n Draaiende blou lig het nou by die rooi en groen lig bygekom wat die kamer verlig. Daar is egter skielik ‘n skerp wit straal wat oor die vensters gly en dan vashaak by ‘n oopgeskuifde venster waaruit ‘n kantgordyn na buite wapper in die aandwindjie.

Hy begin sy stote nou in lang egalige hale in haar poes uitvoer en hy haal sy vingers van haar mond af en streel haar oorlel. Sy blaas hard asem uit en haar bene skuif nou op oor sy lyf en omvou sy liggaam styf teen haar eie sodat haar voete kruis agter sy middel. Hulle ritme begin versnel.

“Ken iemand hom? Het hy daarbo gebly?”

“Ek dink sy naam was Marke met ‘n ‘e’. Hy’t gekuier of gebly saam met Isolde Vermaak, ‘n jong vrou van woonstel 215.” (ouerige, rasper-vrouestem)

Sy dik voël draai hy nou met rolbewegings soos hy in en uit gaan en tot diep in haar in vasslaan. Haar asem hyg al hoe vinniger maar sy vra nogtans: “Wat-t van hom … w-was dit j-jy?”

Hy pluk sy tril uit en draai haar om op haar maag en trek in dieselfde beweging haar boude op in die lug. Hy neem sy voël in sy hand en skuif dit tussen haar bene deur van agter af. Hy terg haar poesie-opening. “Nee, ek het hom van jou lyf af gepluk en hy’t agteruit weggesteier …” Hy trek sy penis op met sy hand en met een harde beweging stoot hy dit in haar hol in so diep as wat hy kan … “Ek het hom by die venster gesien struikel, maar ek was te gretig om in jou te wees en vir jou te wys wie s’n jy rêrig is. Dis al.”

“Julle twee manne, gaan klop by no. 215.” (eerste polisiestem)

“Die lift is stukkend.” (weer die ouerige vroulike rasperstem)

“Gebruik die fokken trappe!” (geïrriteerde eerste polisieman)

“Sersant, ek dink hy het uit ‘n lekker nes uitgeval … hahaha… hier’s semen op sy penis.” (tweede polisieman)

Hy slaan nou hard in haar in en sy gee ‘n gilletjie elke keer as hy agter in haar vasslaan. Hy buig vorentoe oor haar lyf en gryp haar tiete hard terwyl hy steeds al hoe vinniger steek.

Hy hoor voetstappe donderend buite die woonsteldeur met die trappe opkom en stoot nog vinniger en harder. Hy voel sy kom begin opstoot in sy piel en hou hom ‘n oomblik stil.

Harde slae op die voordeur. “Maak oop vir die gereg of ons kom self in!”

“Hou aan! Hou aan! Waarvoor stop jy?” skree Isolde, “ek gaan kom, Tristan!”

Wanneer die deur oopbars skiet Tristan sy saad skoot na skoot in haar in en skree “Dit wassie ek nie, hy het self uitgeval!”

Haar orgasmiese gil wil dit beklemtoon.

Tristan en Isolde, 1944 deur Salvador Dali