deur Homo Erectus

Kinders is ‘n verlengstuk van hulle ouers vir min of meer die eerste dekade van hulle lewe. Dan gebeur iets groots. Hormone neem oor en voor jy kan sê mes, is jy skielik ‘n mens. ‘n Ego. Nooit weer sal die wêreld dieselfde lyk nie. Die biologiese imperatief om te moet bind met die ander geslag word die leitmotiv vir die res van jou bestaan. Elke dag word ‘n nuwe episode in die ontwikkeling van die ego. Elke dag kan mens sien hoe die natuur kunstig en sorgsaam elke jongeling laat blom om vir die ander geslag aanlokliker en aanlokliker te word, totdat hulle soos ‘n wolk van stuifmeel mekaar bedwelm. Daar is geen keer meer nie. So was dit, en so sal dit bly tot in lengte van dae.

Ek het mens geword in die jaar wat ek 6 geword het. Sy, kom ons noem haar Louise, was vriende se dogter, ook 6, in graad 1, ‘n pragtige donkerkop met groot blou-groen ogies. Dit was ‘n Sondagmiddag. Ons het daar gekuier, en ek en sy het in haar kamer gespeel. Om een of ander rede het ek graag met dogtertjies gespeel. My ma het gesê ek is my pa se kind en dis in ons familie se bloed. Ek het eers later verstaan wat sy bedoel. Op ‘n stadium staan Louise op en maak haar kamerdeur toe, en kom sit weer langs my op die mat. ‘Wil jy my soen, of wil jy my koekie sien?’ Ek was nog onskuldig. ‘Wat is jou koekie?’ Ek het nie ‘n sussie gehad nie en was nie vertroud met die term nie. Sy wys na haar broekie. Ek kies. Koekie. Sy maak oop en ek kyk. Dis loshande die mooiste ding wat ek ooit gesien het. Ek vra of ek mag raak. Sy glimlag en sê ja. Dis ongelooflik. Elektriese trillings gaan deur my lyf. ‘n Eerste gewaarwording. Erectus. Skielik is ek nie meer ‘n verlengstuk van meneer en mevrou nie. In een oomblik van waarheid het die kosmos my erken. 38 jaar later onthou ek nog haar glimlag, haar diep poele blou-groen oë. Ek onthou haar sagtheid, haar andersheid. Sy was die natuur se afgevaardigde om van my ‘n ego te maak. Ek het my eerste tree op my eie pad gegee. Hulle het kort daarna verhuis en ons het alle kontak met hulle verloor. Soms wonder ek wat van haar geword het. Was die lewe sag met haar? Het sy ‘n man gekry wat haar sien vir die pragtige klein godin wat sy vir hierdie 6-jarige was? Het sy iemand wat verwonderd staan oor haar andersheid en haar glorie? Ek glo in gelukkige eindes. Ek is seker sy lê vanaand vas, gelukkig en tevrede in iemand se arms en slaap.