Hoe lank gaan ek lees: 5 minute

deur Lusman

Elders op die werf is daar ‘n artikel – Celebs, privaatheid en BDSM – oor ‘n Suid-Afrikaanse celeb wat ‘n loesery-praktyk het. Sy doen dit met styl en vaardigheid, wil dit my voorkom. Want, om in die regterlike styl met ‘n rottang geloes te word is seker omtrent die ergste wat enige man kan vat en die loeser moet beslis weet hoe om dit te doen. Sy moet beslis ‘n bekwame armswaai hê, want ‘n rottang is ‘n instrument met lengte en om hom so te plant dat dat die voorste kwart met elke striemhaal die boude tref en nie die lae rug en niere nie, is nie maklik nie. Looiery moet nie net lekker wees nie, maar veilig ook. Jy het goeie hand-oog-koördinasie nodig. Dit lyk my sy is ‘n goeie loesinggewer – ‘n ware Meesteres – want sy kan jou ook met ander slaangoed trakteer. Sy praat van implemente soos swepe, Skotse tweestrook-plakke, spane en sambokke. En dit lyk asof haar vele kliënte, die loesingontvangers, tevrede en gelukkig is.

Die artikel het my egter ook laat dink aan die ryke verskeidenheid van maniere waarop mens looiery kan beoefen en die instrumente waarmee jy jou slae kan uitdeel. Afgesien van die atmosfeer wat jy skep en hoe jy die loessessie uitvoer, is daar die hele kwessie van watter loesinstrument om te gebruik. Slaangerei kan baie gevarieerd wees, elk met sy eie sensasies. Smake verskil. Party sal daarvan hou om geleidelik opgewarm te word met ‘n strokieswikser (ook strokiessweep of strokiesgesel genoem – en as die stringe van egte riempies gemaak is, ‘riempiesgesel’). Sommige verkies die houtspaan of gewone leerplak, voordat hulle sal wil oorgaan tot die Skotse tweestrook-plak, belt of rottang. Dan is daar nog slaaninstrumente soos die karwats, peits, rysweep, (hand)sambok, horssweep, streelsweep, tousweep en matklopper (gewoonlik van rottang).
Daar is ‘n groot verskeidenheid verskillende slaaninstrumente op die mark. Baie sal egter vir jou sê dat dié wat wat die beste werk van natuurlike materiale soos hout, leer en rottang is. Selfs perdehare word vir ligte string-wiksertjies – veral vir die wiks van die geslagsdele – gebruik. Die voorkeur vir natuurlike materiale is miskien weens die mens se begeerte om na aan die natuur te wees, maar kan ook te doen hê daarmee dat lyfstraf in die verlede uitgedeel is met instrumente van natuurlike materiale. Daar is BDSM-beoefenaars wat van niks anders wil weet nie as instrumente wat hulle self maak. Hulle sal dan gewoonlik wegbly van plastiek.

Spane kan sonder of met gaatjies wees. Dié met gaatjies werk egter beter aangesien die lug, wat ‘n buffer tussen die lyf en die spaan kan vorm, daardeur kan ontsnap. Dieselfde geld ‘n groterige houtspaan wat dikwels soms ‘die plank’ genoem word.

Die meeste mense het egter sterk voorkeure vir een of twee slaaninstrumente. Dit is gewoonlik weens assosiasies, dikwels uit die kinderjare. Dis, behalwe die gevoel van die slaanhou en die gevoel van die instrument met hantering, dikwels ook ‘n geval van vorm, geluid en reuk wat die voorkeure bepaal. Geluid is belangrik want as die slaanding op jou lyf neerkom kan dit ‘n kletsgeluid, klapgeluid, plofgeluid, smakgeluid of ander geluid maak. Mense se reaksie daarop is verskillend. Wat vir die een kieks gee, beteken dalk vir ‘n ander niks.

Vir die Meesteres is die uitdaging om vir elkeen se smaak iets byderhand te hê.

In Suid-Afrika moet ‘n Meesteres nie vergeet van die tradisionele Suid-Afrikaanse slaangoed nie. Een van hulle is die leerplak. Ek het met hom kennis gemaak in my vierde skooljaar. My klasjuffrou het net een soort straf toegepas as jy nie jou tafels geken het nie, en sommer vir ander minder ernstige oortredings ook. Sy het jou op jou maag oor ‘n swaar regop houtstoel se sitblad laat lê, jou vingerpunte en voete op die vloer. Die volgende was die verskyning van die plak. Sy het hom langsaam en seremonieel uit haar handsak gehaal – hy was altyd in haar handsak, ook as sy huis toe gaan. Sy het dan die leerband, ‘n strook leer van so 4-5 mm dik, so 40 mm breed en so 30 cm lank, begin oopvou. Die band was altyd so twee of drie keer om die plat houthandvatsel (effens smaller as die leerstrook) in sy lengte gedraai. Ek dink dit was met ‘n rekkie in posisie gehou. Die leerband was met skoenspykertjies aan die houthandvatsel vas en dan was daar nog ‘n soort tou – soos skoenmakerslyn omgedraai – om dit mooi af te rond. Ek sien nou nog in my geestesoog die sagte strelings waarmee Juffrou die leerband tussen haar duim en voorvinger oor sy hele lengte bevoel soos dit ontvou. Daar was gewoonlik ook ’n soort grynslag op haar gesig. Na ontplooiing van die looi-instrument het die gereedmaking van jou boude gevolg. Sittende op ‘n stoel langs joune, het sy haar uitgespreide voor- en middelvinger agter by jou kortbroek se pype ingehaak, hulle na mekaar toe gebring en begin optrek. Met ‘n “Lig jou lyf” het sy dan die broekspype, saam met jou onderbroek, met voor- en middelvinger opgetrek totdat jou boude ontbloot was. Sy’t die broekmateriaal tot hoog bo jou anus styf in jou boudegleuf laat inwig. Dis soos gister dat ek voel hoe die materiaal tussen my boude se binnewange inforseer en oor my anus span, hoe haar vingers die binnewange van my boude bokant my anus oopforseer en haar handpalm op my stuitjie rus. Die boude – ten minste die onderste twee derdes – was nou grootliks ontbloot vir die behandeling wat sy jou sou gee. Mens vergeet nie die geluid nie: ‘n effense sjwiesj van die leerband deur die lug en dan die resonerende en oorheersende klapgeluid soos daardie sag gebreide leerband met jou boudvel kontak maak. Afgemete hou vir hou, een na die ander. Dis asof die reuk van die leer versterk is deur die dinamika van die aksie; ek onthou dit goed.

Die juffrou het die vermoë gehad om die vier tot ses houe wat sy jou met die plak gegee het – afhangende van hoe erg jou oortreding was – elke keer so akkuraat en haaks met jou lyf te te plant dat die striemhale mekaar omtrent perfek oorvleuel het. Jy kon daardie aand letterlik die breedte van die plak se band bepaal deur die striem oor jou boude op te meet. Dit het gelyk soos ‘n enkele, hoog opgehewe striem.

Deeglik soos die juffrou was, het sy jou broek, nadat sy die plak op die tafel langs haar neergesit het, agter weer reg getrek en mooi netjies gemaak. Jy en sy het dan saam opgestaan, sy om die plak netjies in haar handsak weg te bêre en jy om jou plek met seer boude suutjies en versigtig in die skoolbank in te neem.

Toentertyd was ons voorpuberteit-seuns natuurlik van niks bewus nie, maar as ek nou terugdink aan haar gesigsuitdrukking terwyl sy die ander klasmaats gelooi het, dink ek sy het seksuele genot uit die looiery geput. Ek dink die plak was vir haar ‘n fetisj, dié dat sy hom saam met haar huis toe geneem het.

En wat meer is, nou verlang ek sommige dae na daardie plak.

Dis vir my duidelik dat Meesteresse deeglik moet kennis neem van tradisie by loesinstrumente – soos die plak – en al die assosiasies wat daarmee saamgaan. Soos reeds gesê speel baie dinge ‘n rol by die plesier. Wat die plak betref is dit die vorm en gevoel en die reuk van die hout en leer, en ook die geluid wanneer dit jou op jou boude neerkom, wat belangrike faktore is.

‘n Ander slaanding vir loesingontvangers wat op die platteland grootgeword het, veral middeljariges, is die kweperlat. Dis ook uniek ten opsigte van vorm, gevoel en reuk, asook die geluid – lg. die geluid deur die lug en wanneer dit bytend kontak maak.

Die ou plaasriem, vandag baie moeilik om te bekom, kan ‘n wenner wees vir veteraan-loesingnemers. Die riem het nie ‘n handvatsel nodig nie. Dis maar net ‘n sowat 1 m lengte saggebreide riem wat om die handpalm opgerol word tot net sowat 60 cm los hang. Dis dan dié deel waarmee jy die looiwerk doen. Dis eintlik beter as dit so gebrei is dat die riem oopvlek, vandaar die naam platriem – en die uitdrukking ‘onder die platriem deurloop’.

Diegene wat gedink het ‘n loesery is sommer so moet weer dink. Dis ‘n kuns om loesplesier te gee en daar is vele om aan te dink, veral wanneer dit by die loesgerei kom.