Swiengerspartytjie met pêntiepret
deur Lusman
Elders op die Kombiekiehier-werf is daar ‘n artikel oor die ongevraagde en onsmaaklike aftrek van skoolmeisies se pênties. Maar ‘n volwasse pêntie-aftrekkery kan lekker geil en heel prettig wees.
Ek was een aand op ‘n swiengerspartytjie waar die vrouens – omtrent 25 van hulle – op ‘n verhoog in ‘n ry moes staan vir ‘n soort skoonheidskompetisie. Dit was om die een met die sexyste pêntie en ook die een met die mooiste pêntielose skaamstreek te kies.
Die manne het eenkant gestaan of by tafels gesit en ‘n seremoniemeesteres (SM) het die verrigtinge gelei. Vir die eerste deel van die kompetisie moes die vroue in die ry een vir een haar rokkie oplig om haar pêntie te wys. Die wat ‘n jean of ‘n ander langbroek aan gehad het moes hom laat sak – tot op die enkels. Want hulle is nie deur die seremoniemeesteres (SM) toegelaat om te buk om die broek halfmas vas te hou nie. Hulle moes almal mooi fier en regop vir die gehoor staan. So is daar van een tot die ander deur die seremoniemeesteres beweeg tot almal se rokkies opgelig of die langbroek laat sak is. Elke keer het die manne luidkeels gejuig as die broekie sy verskyning maak. Maar daar is nog harder gejuig as die onderlyf van onder die oorkleding verskyn het en daar geen broekie was nie. En wat ‘n verleentheid vir sommige van hulle was dit nie om so broekieloos voor ‘n mannegehoor te staan! Bloedrooi gesigte was hier en daar te bemerk. Dit was interessant om die mengeling van onderlywe te sien. Omtrent ‘n kwart het geen pêntie – selfs ‘n deurtrekkertjie – aan gehad nie. Die res was geklee in kledingstukkies wat gewissel het van ‘n vlosdun deurtrekkertjie tot ouma se pofbroek.
Die kaaldosies is toe aangesê om eenkant te gaan staan. Hulle is weereens deur die manne getjeer, voordat hulle hul rokkies kon laat sak en hul langbroeke kon optrek.
Die pêntiedraers – die niepêntiedraers steeds eenkant – is toe beoordeel vir die sexyste pêntie. Een vir een het die SM hulle vorentoe laat aantree om beoordeel te word. Rokkie of bloesie omhoog moes elkeen omdraai en weer terugdraai. Elke keer het die manne getjeer, soms luid en soms minder luid. Die SM het telkens op die hoedanighede van die kledingstuk gewys. “Manne, hoe lyk hierdie een vir julle? Ek dink dis so fleurig soos wat ouma dit graag sou wou hê.”; “En hierdie een, dis bloot ‘n spleetbedekkertjie en niks meer nie – amper soos ‘n seerower se oogklap.” En met betrekking tot ‘n ander een: “Hierdie een met sy lae bolyn maak beswaarlik haar heuweltjie toe”; “Het jy al ooit ‘n pêntie gesien wat so ‘n mooi kameeltoon kan maak?”sou ‘n ander een by die SM uitlok. “En hierdie een met sy gesplete mikkie maak darem ten minste die skaamhaartjies mooi toe,” sou die kommentaar op ‘n meer gewaagde broekie wees. Aan die einde het die seremoniemeesteres, swerfmikrofoon in die hand, vir oulaas voor elkeen verbygestap en goed gekyk, terwyl die manne hande geklap en getjeer het. Sy het toe die wenner aangewys. Dit was ‘n dame met ‘n fyn wit kantpêntie wat voorlangs min or meer alles bedek het, maar waardeur mens haar donker skaamhare kon sien. Agterlangs het ’n goeie deel van die onderboudjies onder die kantrandjie gewys. ‘n Strategies geplaasde swart blommetjie aan die onderkant van die pubisheuwel het die broekie goed afgerond. Die wenner is luidkeels deur die manne toegejuig, met fluite wat tussendeur opgeklink het.
Daarna moes almal weer in ‘n ry gaan staan, ook die pêntieloses. Van voor af moes almal nou weer hul rokkies lig of langbroek laat sak. ‘n Gelykheidsbeginsel is toe toegepas. Almal se pudende moes broekieloos beoordeel word. Die sonder pênties was oukei want die gehoor het toe mos reeds hul dosies gesien. Maar die pêntiedraendes se pênties moes ook af en nie almal was gewillig nie. Sommige vroue wou aanvanklik nie pêntieloos wees nie – was seker te skaam. Hulle het geprotesteer toe die SM die versoek oor die luidsprekerstelsel rig. ‘n Ferm broekiebeampte was nodig en het op die toneel verskyn. Sy was ‘n lang, streng swartkopvrou wat deur die seremoniemeesteres aangewys is. As pêntieverwyderaar was sy meedoënloos. Sy het by die vrou aan die linkerkant van die ry begin, voor haar gekniel en haar duime by die borek ingehaak. Die vrou wou nog keer, maar die volgende oomblik is die pêntie in een lang haal afgetrek tot op haar knieë. So is elkeen sonder seremonie bewerk. As die vrou – moontlik ‘n swiengergroentjie – haar broekie vasgryp of haar hande voor haar hou, het die broekiebeampte kwaai na die onwillige se gesig opgekyk en dan vraend na die manne gekyk. Die manne het nie getwyfel nie en was elke keer beslis: die pêntie moes neerwaarts. Krete soos “Wys jou muis!”, “Laat waai daai pêntie!” en “Moenie skaam wees nie!” was volop. Daar was geen genade vir die twyfelaars en halstarriges nie. Met sagte musiek op die agtergrond en onder aanmoediging van die seremoniemeesteres met “Kom nou dame, jy kan nie die manne teleurstel nie” is daar elke keer sukses behaal. Pêntie na pêntie is tot op die knieë na benede getrek deur die broekiebeampte. Sommige wou nog met die hande toehou, maar tevergeefs. Die met wye rokkies aan moes die voorpant met albei hande omhoog hou. As die rokkie nie hoog genoeg gelig was nie, het die broekiebeampte dreigend nadergestaan en soms die hande wat die rokpant vashou vasgevat en hoër gelig. Dié met styfpassende rompies moes bloot die rompie met albei hande opskuif totdat haar volle dosie en skaamheuwel sigbaar was. Dié met langbroek om die enkels moes hul hande agter hul rug hou of, as die bloes of ander kledingstuk voorlangs te laag gehang het, dit oplig. Geen genitalieë, ook skaamheuwels, is toegelaat om verberg te word nie. So het daar mettertyd 25 of wat dames netjies, met hul skoene aan en onderlywe ten volle ontbloot, in ‘n ry gestaan. Die pêntiedraers het met die pêntie om die knieë of die enkels gestaan. Die wat langbroeke gedra het se broeke was natuurlik ook om die enkels. ‘n Paar dames was duidelik ongemaklik, terwyl ander intussen ontdooi en begin glimlag het. Van die deelnemers het verspot gelag. Maar daar was ook ‘n paar rooierige gesigte wat maar effentjies, indien enigsins, geglimlag het. Ander – waarskynlik geharde swiengers – het hul ware gretig, met heupe vorentoe duwend en met breë glimlagte vir die gehoor aangebied.
Dit was omtrent ‘n geil gesig met al die dosies in ‘n ry, alhoewel sommige – weens beenlengte en die hakhoogte van skoene – hoër gesit het en ander weer laer. Daar was ‘n mooi verskeidenheid dosies – platterige dosies, effens bultende dosies, erg uitbultende dosies, dosies met lang en kort splete en dosies met binnelippies wat uitpeul. Sommige koekies was heeltemal kaalgeskeer terwyl ander mooi getrimde heuweltjies met driehoekies, landingstrokies of hartjies gehad het. Een poesie het ‘n mooi swarthaar-traandruppelkapsel gehad wat die lippies mooi omraam het. Daar was ook twee of drie met ‘n volbos – een nogal met ‘n welige bos amperblonde skaamhare.
Die wenner, na om die beurt beoordeling deur die manne en die SM, is uiteindelik aangewys met groot, luide gejuig. Sy was seker so in haar middertigs – ‘n beeldskone vroutjie met kort, ligbruin hare. Dit was die pragtigste gesig. Sy het haar wye wit rok se voorpant aan die soom beetgehad en dit skamerig amper skouerhoogte wyd uitwaaierend vasgehou. Haar slanke wit en gladde bobene en effens prominente dosie het die manne in vervoering gehad. Die lippies was mooi gevorm en die spleetjie, met daarbo die ligbruin ietwat welige, droehoekige skaamhaarpatroontjie, was asemrowend. Haar duidelik getrimde skaamhaartjies het, asof gepluis, ‘n sentimeter of twee van haar heuweltjie weggestaan. Sy het skaam-skaam af en toe na ‘n ou in die gehoor gekyk, wat later geblyk het haar man te wees. Tesame met haar effens skaam glimlag was haar poesie-gefokusde voorkoms ‘n oorweldigende en geil gesig.
Nodeloos, om te sê, die wenner was goed in aanvraag gedurende die loop van die aand! En verder, vir daai swiengergroentjies wat aanvanklik onwillig was om hul broekies te verloor, was die hele insident ‘n goeie ysbreker. Sommige het duidelik, gemeet aan die tyd wat hulle in die speelkamers deurgebring het, behoorlik ontdooi!